............που ακουμπάει στον αγέρα για παρηγοριά
ένας θάνατος σιγομουρμουράει τόσο σιωπηλά
όπως η θάλασσα όταν κλαίει από την λύπη της.
η θλίψει ραγίζει τα μάτια
και τα δάκρυα μπλέκονται με το σκοτάδι.
ο θάνατος σαν ρωμιός βασιλειάς
τραβάει σπαθιά και όπλα
για το τέλος μιας ζωής.
καμιά φιλοδοξία στα μάτια του
μόνο η απαισιοδοξία κυλάει στο αίμα του.
ένα βουητό πικρό
και ένας ουρανός γεμάτος μαυρίλλα
καρτερούν τον δούλο να παραδώσει την ψυχή
σαν χαρούμενη γιορτή.
τα δάκρυα δεν θα βλαστήσουν σαν λουλούδια στη γή
τα παγωμένα χέρια δεν θα γίνουν κλαδιά στη ζωή
θα πέσει η κουρτίνα πάνω στη σκηνή
κι όλα θα τελειώσουν πριν καν αρχίσουν..........
και ένας σπαραγμός φιλιού
θα πλύνει τα χείλη μας απο την δυστυχία
