| |
Με απλωμενα τα φτερα που πλεξανε τα λογια
Και τη καρδια μου ανοιχτη, διαπλατα σαλονια
Ντυμενη στα λευκα για τη γιορτη
Που προσμενα χιλιαδες χρονια……
Θα σου φερνα τον ηλιο πλαι σου
Να κατσει στη ποδια σου, να σε αγγιξει απαλα
Και κάθε κυτταρο σου θα παιρνε φωτια
Τα κρυα υπογεια θα γεμιζαν με χρωμα
Κι η ζεστη θα χυνωτανε σαν λαβα στα ματωμενα χρονια
Θα εκλεινε ολες τις πληγες…..θα σ’ εφτιαχνε αιωνια
Σε κεντησα μια νυχτα με μεταξωτες κλωστες
Πανι προσταξα το φως, τα ματια μου βελονα
Ασημι εκαμα τα χερια μου… χρυσαφι τη εικονα
Το φεγγαρακι μου φεγγε το προσωπο σου να κεντω
Τα ματια σου κεντησα γλυκα, πλημμυρα στο σιροπι
Τα χειλη σου εκαμα δροσερα και χορτασμενα από φιλια
Και το φεγγαρι ζηλεψε τη τοση μου αγαπη
Και μου πε….Ποιος τη χαρη του!
Το ξερει πως τον αγαπας με τοση μεγαλη χαρη;
Και μου στειλε έναν αγγελο στη γη να χω να με προσεχει
Για να στον στελνω μες τη νυχτια…….πεσκεσι με τον ερωτα
Να σε κραταει αγκαλια σαν να μαι γω…εκει κοντα
Κι η λαβα μου να τρεχει…….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
