| |
Κάποιες φορές το πίστεψα πως τίποτα δεν κάνω
πως έχω ζωή στάλα νερού που γλύφει ένα βράχο
που ζω για να' ρθει μια στιγμή που κάπου θα πεθάνω
πως μοίρες το θελήσανε ό, τι αγαπώ να χάνω.
Μα έστω ένα τόσο δα πουλί αν πιεί μία σταγόνα
ή απ' το πέρασμα αυτό ποτίσω μια ανεμώνα
ή αν μια ανθρώπινη στιγμή χαράξω σ' ένα δείλη
τότε λατρεύω τη ζωή κι ας κάπου με προδίνει.
Κουράστηκαν τα βλέμματα στην ίδια την πορεία
στα ίδια θλιμμένα πρωϊνά, στην ίδια τρικυμία
γαλήνη θέλει η ψυχή, ξαπόσταμα κι ανάσες
δρόμους κρυμμένους, άγνωστους, πλακοστρωμένες στράτες.
Ορίζοντες απέραντους το βλέμμα να γεμίζουν
μαλλιά σε αέρα θάλασσας τρελά να ανεμίζουν
πελάγους γλυκανάσεμα, στέγες σε άσπρα σπίτια
ψίχουλα από παλιό ψωμί μοίρασμα σε σπουργίτια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
