Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Κι αν σ' είχα λησμονήσει…
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130585 Τραγούδια, 269415 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Κι αν σ' είχα λησμονήσει…
 
25/03/2009

Ώρες ατέλειωτες προσπαθούσα να γράψω ότι νιώθω για σένα σε μια λευκή κόλλα από χαρτί.
Μα είναι τέτοια η θύμηση σου που μ’ αφήνει με μια ελαφριά δόση μελαγχολίας,
και το μολύβι μου να αιωρείται, σαν τα κλαδιά του ευκαλύπτου όταν αρχίζει η βροχή.
Ο ήλιος έχει δύσει πια, και μπροστά μου δεν έχω παρά μόνο δύο μουτζούρες στην άκρη της σελίδας (άραγε γι’ αυτό το χαρτί μοιάζει τόσο με τη ζωή μου;)
Δεν είναι πως δεν ήξερα απ’ την αρχή τι να γράψω.
Μονάχα πως οι λέξεις που λάτρευα μ’ είχανε ήδη εγκαταλείψει. Είχανε μάθει, βλέπεις, τη συνήθεια μου να είμαι πάντα «αλλού» κι όχι όπου εκείνες πρόσταζαν.
Μπορούσα να γράψω απλά «σ’ αγαπώ». Δε θα ‘ταν ψέμα.
Μα τα γράμματα είχαν τρομάξει βλέπεις. Απ’ αγάπες είχανε δει πολλά. Αγάπες που δεν κράτησαν.
Ίσως και να ‘γραφα «μου ‘χεις λείψει». Μα πάει καιρός που έχω λησμονήσει την αγκαλιά σου. Είχε κρυφτεί βλέπεις στα τελευταία σύννεφα της θλίψης μου.
Ούτε τις νότες της απουσίας σου κατάφερα να πιάσω. Βλέπεις καρδιά μου, οι νότες της σιωπής δεν ήτανε για μένα.
Δεν ήθελα παρά μόνο να σου πω για όσα ‘μου χαν λείψει. Μα από τι να πρωτάρχιζα; Δεν έχει άλλα αστέρια στον ουρανό να φωτίζουν τη καρδιά μου, και ποιος, αν όχι εσύ, θα μου δάνειζε το φως της δικής του;
Προσπάθησα να σου ζωγραφίσω ένα χαμόγελο. Εκείνο που απλώνετουν στα χείλια μου κάθε φορά που σε έβλεπα στο κατώφλι μου.
Ειρωνεία που δεν έχω πια τα παιδικά μου πινέλα. Εκείνα που μαζί τους έφτιαχνα κόσμους φανταστικούς με όμορφα τέρατα.
Αυτό ήταν και η πρώτη μου μουντζούρα.
Τώρα για τη δεύτερη… Αυτό καρδιά μου είναι μια άλλη ιστορία.
‘Ητανε λίγη απ’ την χρυσόσκονη που μου χάρισες στα τελευταία μου γενέθλια.
Βλέπεις, εγώ η αφελής, ακόμα πιστεύω στη μαγεία που θα σ’ έφερνε κοντά μου.
Και τι κι αν δεν έφυγες ποτέ; Αυτό δεν είχε καμία απολύτως σημασία.
Στο τέλος απελπίστηκα. Δεν ήτανε βλέπεις που δεν μπορούσα κάτι να γράψω. Παρά μονάχα που δεν θυμόμουνα για πού είχες ξεμπαρκάρει.
Κι όταν πια αποφάσισα να σε καλέσω να παίξουμε κρυφτό με τα χαμένα παιδιά, δεν ήξερα τη διεύθυνση να γράψω.


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 4
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Έρωτας & Αγάπη,Φιλία
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
ΓΙΑΝΝΗΣ Κ
09-06-2009 @ 00:57
Καταπληκτικη καταθεση ψυχης και χαιρομαι που ξαναγραψες τοσο γρηγορα,ειπα εχτες,οτι γραφεις,κατι μου θυμιζουν,
γιαυτο μου αρεσουν,συν το οτι γραφεις, μαλλον ζωγραφιζεις πανεμορφες μελαγχολικες εικονες. ::yes.:: ::theos.::
jo angel
09-06-2009 @ 02:33
::smile.::
Ναταλία...
09-06-2009 @ 03:16
Υπέροχη γραφή ::yes.:: ::theos.:: ::hug.::
niotis@yahoo.gr
09-06-2009 @ 10:26
γραφεις υπεροχα μπραβο σου
στο χθεσινο σχολιο μου εκανα ενα ορθογραφηκο λαθος η λεξει ειναι (μπουμπουκι)
καλο σου απογευμα ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο