| |
10/06/2009
Από τότε που έχεις φύγει τα μάτια μου έχουν κερδίσει πίσω της μικρές ρυτίδες απ’ το γέλιο.
Τη μέρα που χάθηκες δεν έκλαψα, δεν ένιωσα σπαρακτικό το πόνο του αποχωρισμού.
Οι ευκάλυπτοι δεν κουνήθηκαν σε ένα ύστερο αντίο.
Ίσως ήταν βέβαια που δεν σ’ αποχαιρέτησα ποτέ.
Μπορεί να μην σου έγραψα τραγούδια, να μη σου ζωγράφισα ασφοδέλια,
να μην παραδέχτηκα ποτέ πως μου λείπεις.
Μα το χαμόγελο μου έχει τώρα πια μια δόση μελαγχολίας.
Κι αν δεν έκλαψα δε σημαίνει πως δε σ’ αγάπησα.
Κι αν δεν είπα αντίο, κι αν δεν είπα ποτέ ξανά τ’ όνομα σου,
Κι αν δε σε ρώτησα ποτέ που είχες χαθεί, με ποια κοράλλια μοιραζόσουν τα μυστικά σου,
Ήταν που η καρδιά μου ήταν βαριά κι αν σ’ έψαχνα στα βάθη των ματιών σου θα βούλιαζα.
Κι εσύ δε θ’ άκουγες την κραυγή απόγνωσης μου ή κι αν την άκουγες δεν ήμουνα και τόσο σίγουρη πως θ’ αναγνώριζες- τώρα πια- τη φωνή μου.
Φώναζε το μυαλό μου «Γιατί; Γιατί;»
Και πολεμούσα λεπτό με λεπτό-χωρίς εσένα-τον ίδιο μου τον εαυτό.
Είχε βάλει σκοπό, βλέπεις, να με καταστρέψει.
Κι ας ήξερα πως δεν ήμουν εγώ που σ’ είχα διώξει.
Μα πως είχες διώξει εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου απ’ τη ζωή μου.
Και πάντα αναρωτιόμουνα αν το ‘χες στ’ αλήθεια καταλάβει απ’ την αρχή,
αν αυτό ήταν πάντοτε το σχέδιο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
