Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Τρεις άντρες στέκουν
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130737 Τραγούδια, 269452 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Τρεις άντρες στέκουν
 Να, ήταν τρία βράχια απέναντι μου τον προηγούμενο Σ/Κ στον κάβο που είχα πάει για ψάρεμα... καλημέρες
 

[color=black][font=georgia]Ένας ήλιος, με ανθρώπινα πόδια
τρέχει , όμως σκοντάφτει στις πέτρες-
στις παλιές και τις νέες του έχθρες
και στο “τσάκ” κρύβεται στα βουνά,
πριν τον φτάσει της νύχτας η ρόδα.

Ακρωτήρι σα γλώσσα φιδιού.
Κάθε που σκοτεινιάζει φοβάμαι.
Απ΄τις γρύλλιες κοιτώ και θυμάμαι,
ιστορία που μου είπαν παλιά.
Στις αρχές ,κάποιου καλοκαιριού:



Ο παππούς και ο γιός κι ο εγγονός,
μιάς εσχάτης γενιάς τελευταίοι.
Ο παππούς και ο γιός, ναυπηγός.
Μάστορες μα, πνιγμένοι στα χρέη...

Καλαφάτηδες, χτίστες , βοηθοί
στα στραβόξυλα και στα πανιόλα.
Ένας άσπρος σταυρός στην κορφή,
στο κοράκι, που τα έβλεπε όλα.

Με ξυλόπροκες, πεύκα δετά.
Κι ως στανιάριζε όλη η κουβέρτα
έπαιρνε όλο , κάπου μήνες εφτά
να πλωτάρει στου όρμου τη μπέρτα.

Κι ως ερχόταν ο μηχανικός
τη μαρκότσι, τα βίτζια να δέσει,
λέγαν «Πέρασε.. Κι ήρθ΄ο καιρός...»
Κι ετοιμάζαν φαλάγγια να πέσει.

Ο παπάς με το βασιλικό
να πηδά λόγια στο ευαγγέλιο.
Και το τσούρμο, κοστούμι λευκό
να κρατά στο μουστάκι το γέλιο.

Μα ο γιός κι ο παπούς κι ο εγγονός,
κρυφά κλαίγαν, εχάνανε κόρη
και μαμά και γυναίκα, καθώς
του σκαριού τους κοιτούσαν την πλώρη.

Είχαν γίνει πολύ ακουστοί.
Απ’ την Ύδρα και ως το Τσιρίγο..
Στον παππού και τον γιο το παιδί
Μία μέρα τους λέει, «θα φύγω...»

Μία μέρα τους λέει «θα φύγω,
μόλις το άλλο καΐκι χτιστεί ..
Ένα μπάρκο και ώσπου τον τρύγο,
θα με κάνουν και αρμενιστή.»

Τρεχαντήρι ψηλό μαστορεύαν
για την Κάρυστο παραγγελιά
και φοβόντουσαν , σα θα τελεύαν
ο μικρός θα τους έλεγε «γεια»

Ο παππούς την ανίερη πράξη:
Στο κοράκι , αφαιρεί το σταυρό..
«Θάλασσα πάνω του να μη στάξει,
Έχω βάνει ένα τάμα γερό»

Τώρα, χτίσιμο καταραμένο..
Τα στραβόξυλα ρόζους χοντρούς.
Τίποτε δε βαστά καρφωμένο.
Και μι’ αρρώστεια με πόνους φριχτούς ...

Κι όπως έπιν’ απ’τους μαστραπάδες
ένας κάλφας λιγάκι νερό,
μια δοκός φεύγει απ’ τους ταβάδες
και τον κόβει τον έρμο στα δυο.

Το καΐκι , σχεδόν δύο χρόνια
μα στο τέλος έχει ετοιμαστεί..
Αγιασμό να του κάνουν τα δόλια
μ’ ασφοδέλους ? Τι μαύρη γιορτή ...

Ο πατέρας , το γιο ετοιμάζει
μα του ρίχνει κρυφά στο πιοτό
μία σκόνη κι ευθύς τον ταβλιάζει
και ο ύπνος τον κάνει ξερό.

Σα ξυπνά το παιδί, τι να βλέπει...
Πάει το μπάρκο του.. Έχει χαθεί...
Παίρνει δρόμο’ Κι αφήνει ΄ Και τρέχει
στ’ ακρωτήρι, να δει από κει.

Τρέχει πίσω ο παππούς κι ο πατέρας
που είχαν κόρη και μάνα νεκρή,
απ’ τη λύσσα μιας, κάποιας ημέρας,
σαν η θάλασσα είχε αγριευτεί.

Όταν φτάνουν στον κάβο, ο νέος
προς το πέλαο κοιτούσε ορθιός...
Μιας εσχάτης γενιάς τελευταίος.
Θυγατέρας νεκρής, αδερφός...

Ο πατέρας του δίπλα του στέκει
και πιο πίσω του λίγο ο παππούς
και κοιτούν ένα αστροπελέκι,
στο καΐκι απ΄τους ουρανούς.

Το παιδί, ούτε βλέφαρο γνέφει.
Ο πατέρας, πετρώνει με μιας.
Και στους τρεις μια κατάρα επιστρέφει,
με ταχύτητα της πυρκαγιάς.



Μια σελήνη με ανθρώπινα πόδια
τρέχει όμως σκοντάφτει στις πέτρες-
στις παλιές και τις νέες της έχθρες
και στο “τσάκ” κρύβεται στα νερά,
πριν την φτάσει της μέρας, η ρόδα...

Ακρωτήρι, σα λάμψη κεριού...
Κάθε που σκοτεινιάζει θυμάμαι..
Απ΄τις γρύλιες κοιτώ και λυπάμαι,
τρία σώματα, βράχια ορθιά.
Του παππού, του πατέρα.. του γιού..[/color][/font]


{Α}



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 7
      Στα αγαπημένα: 4
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτη
 
JINO.X
10-06-2009 @ 23:46
...επιτέλους και κάτι ανάλαφρο για να ξεκινά χαλαρά η μέρα!!...καλημέρες Σπλάτς....
SEPT
11-06-2009 @ 01:02
Απλά καταπληκτικό!!! Συγχαρητήρια!!!
eythis
11-06-2009 @ 03:34
πανεμορφο !!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::
balistreri
11-06-2009 @ 03:51
ωραίο...και μακρύ μακρύ... ::yes.::
Ναταλία...
11-06-2009 @ 04:24
Ακρωτήρι, σα λάμψη κεριού...
Κάθε που σκοτεινιάζει θυμάμαι..
Απ΄τις γρύλιες κοιτώ και λυπάμαι,
τρία σώματα, βράχια ορθιά.
Του παππού, του πατέρα.. του γιού..


Πολύ ωραία το αποτύπωσες ::cry.:: ::cry.::
frozenangel
11-06-2009 @ 10:22
Φοβερο !!!!!

Ψαρια δε ξερω αν επιασες..
σιγουρα ομως στιχους που σπαρταρανε..

Καλησπερες..
Ιππαρχος
11-06-2009 @ 13:08
τι να πω;! χειροκτοτώ...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο