| |
Ανιχνεύω τις νυχτες τα αιωνια παθη
Ενας δηθεν νεκρος από χωμα καερα
Πολεμω μοναχος τα ανθρωπινα λαθη
Που ορφανο με κρατουν απ'τον μεγα πατερα
Μεσ' την κολαση εχω ένα σπιτι με θεα
Περισευει η θλίψη και βεραντες μου κανει
Της Πανδωρας παιδια μου κρατουνε παρεα
Στη γιορτη που ετοιμαζει η ψυχή πριν πεθανει
Ένα πιανο θυμαται μια πενθιμη πραξη
Στον καθρεφτη νεκρο το ειδωλο μου σαπιζει
Ενας κυβος του ρουμπικ ψαχνει να βρει μια ταξη
Κένα αρωμα μωβ ξεχασε πως μυριζει
Δυο χρυσανθεμα μαυρα , της απογνωσης φυτρα
Ότι εχει απομεινει από σενανε μονο
Τωρα 'συ ξαποσταινεις μεσ' του χαους τη μητρα
Κεγω σ' ένα καμινι την ψυχή μου να λιωνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
