| |
[B]Φακελος 1.
Ατομα δυο αγνωστων στοιχειων
και ο τοπος ΕΔΩ.
Εκκρεμει.[/B]
Ωρα 15.30.
Ειναι και οι δυο ξαπλωμενοι ανασκελα.
Μετα χερια πισω απο το κεφαλι
και τα χερια στο στηθος.
Και κοιταν το ταβανι.
Χωρις να μιλανε.
Το φως ειναι φυσικα σβηστο
και τα παντζουρια ριγμενα
ετσι που το απομεσημερο να πεφτει απεναντι στον τοιχο
σε μικρες παραλληκογραμμες και ολοιδιες κηλιδες.
Και ο ανεμιστηρας γυρνα
και σπρωχνει μια μυγα
να φυγει μακρια του.
Να φυγει μακρια του.
Ενα φορτηγο ανεβαινει
με θορυβο την ανηφορα
και κανει τα τζαμια και λιγο να τριξουν.
-Και τωρα...?
(-σιωπη , μα επιμενει-)
-Και τωρα τι κανουμε?
(-παυση-)
-Τι να σου πω...μην φοβασαι...
Η μυγα φλερταρει τα φτερα με μανια
-και να μπορουσε για μια φορα να ξεφυγω-
κι αλλαζει πλευρο
-να μπορουσα τουλαχιασ κοιμηθω-
και σφιγγει τα χειλη
-να μπορουσε τουλαχιστον να κοιμηθει , να μπορουσε...
και απλωνει τα χερια...
Ειναι ενα αγγιγμα αδεξιο , βαρυ και απελπισμενο.
Επιτειδευμενα τρυφερο μα και ψευτικο.
Τραβιεται νευρικα και φυσαει με παραπονο.
-... κανε κατι..
και η απαντηση που ερχεται χωρις να ελπιζει κανεις
- κλεισε τα ματια..θα δεις...
Μετα νομιζω κοιμηθηκαν για λιγο και οι δυο
και καπως ανακουφισμενοι
μα τι ονειρο ειδαν δεν θα το πω σε κανεναν.
Ποτε σε κανεναν..
Ποτε σε κανεναν..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
