| |
Μέσα απ' την κορνίζα του παραθύρου
κοιτάζω ασκαρδαμυκτί
και τη ζωή μου τη μικτή
την αγκαλιάζω.
Τα μάτια που δανε ανθρώπων έργα
κι έβαλαν σίδερα στης ψυχής τα κάτεργα
το χλωμό πρόσωπο σου
αντικρίζουν.
Ω νύχτα! Μούσα μιας πένας ποιητικής,
που γράφει απόψε μ' αίμα
Δάνεισε μου του Αλαφροΐσκιωτου
τη βελούδινη ορμή,
να τρέξω στα σοκάκια των θαυμάτων σου.
Δύναμη αρχέγονη, προκατακλυσμιαία του Ομήρου,
που σ' αναγκάζω μ' όσα μαγικά
μου 'μαθε η ζωή,
να τραγουδάς απόψε το σκοπό μου.
Δίσκε κρυφέ και άδηλε
σαν της καρδιάς μου τους πόνους,
απόψε που αγκυροβόλησες επιλεκτικά
στο λιμανάκι μου στη σκόνη σου τύλιξε με.
Τέτοια μυσταγωγία
που η ψεύτικη καρδιά φοβάται
κάνω απόψε εγώ φίλη,
πιο οικεία κι απ' τους οικείους.
Κι αν δάκρυα σε ποτίσω
μη βγάλεις δέντρα!
Μοναχά μείνε νεκρή ωσάν είσαι.
Τη ζωή τι να την κάνω
στου μνήματος την κρύα πλάκα;
Κράτα τριγύρω το σκοτάδι που σε ζώνει.
αυτό το σκοτάδι το τόσο όμοιο
και συνάμα τόσο αλλιώτικο,
απ' αυτό που ζώνει εμένα
Μην αφήσεις τον ήλιο να φανεί!
Τύλιξε τον στα πέπλα σου!
Παρ' τον μακριά! όχι για να μην τον βλέπω,
να μην με βλέπει εκείνος είναι που φοβάμαι
να μην εκθέσει πληγές σε μάτια αδιόρθωτα.
Κι αν ως την επόμενη σου επίσκεψη
δε με βρεις να περιμένω,
μη λυπηθείς, τα τριάντα αργύρια δεν τα πήρα
Να χαρείς για μένα και τον ήλιο
ρούχο να μου φορέσεις.
Αν όμως με ξαναβρείς με το θαμπό σου φως
κλείσε μου τα μάτια, σήκωσε με
και σ' ένα νεκροταφείο ελεφάντων απίθωσε με.
Μ' ελεφαντόδοντο και με οστού μεδούλι
βάλε με να κοιμηθώ,
παρέα με όσους η μικρή αγκαλιά σου χώρεσε.
Δίσκε κρυφέ και άδηλε από ατόφια κιμωλία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
