| |
Ερείπια η ζωή κι ανάμεσά της εγώ
Κορμί γεμάτο λάτρα και τραγούδι ακόμα
Πιασμένος είμαι σαν το ναυαγό
Σ’ενα παμπάλαιο βάραθρο απο το σκλάβο χώμα
Σαν χρυσαλίδες,άμετρες σκέψεις ενταφιασμένες
Γεννιούνται κάπου νέοι καιροί; ποιος ξέρει
Αργοσαλεύουν τα φτερά πετούν λευτερωμένες
Απάνω απ’όλους τους καιρούς φωτάει το πρώτο που γκρεμμίστη αστέρι
Αργά ανεβαίνω τα προπύλαια και πίσω μου κοιτώ
Μες στη ζωή αυτή σε τούτο το καιρό δεν έχω θέση
Μιά άλλη προαιώνια μοίρα με καλεί στην Άβυσσο να ζώ
Τι δεν είμαι απ’αυτούς,που με το μέγαν Άγγελο έχουν πέσει
Κι η θύμηση η μεθυστική,νάτη που φτερουγίζει
Στ’αγέρι που ταράχτηκε κι η φοβερή μου ζάλη
Υποταγμένη τη ψυχή αρπάζει και βυθίζει
Στην άβυσσο τη σκοτεινή του σάπιου κόσμου πάλι
Ψυχή στην εξορία προσδόκα τώρα μ’αδάμαστη υπομονή
Θαρθεί κι η μέρα που τη μάχη θα σαλπίσεις
Μάχη Θεού κι ανθρώπου σιωπηλή
Αλλά ω ψυχή μου ως τότε μην ελπίσεις..........
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
