| |
| | Κύκνειο Άσμα |  | | | ...Φίλε να προσέχεις εκεί που πάς...αφιερωμένο σε έναν φίλο που χάθηκε λίγο πιο μακρυά από ό,τι ήταν πριν λίγες βδομάδες.. | | |
Ένα κουτάκι φυλακής,λίγο μπλέξιμο και έφυγες και εσύ..
Φυλακισμένος σε ένα σώμα
που ούτε το επέλεξε όπως ο καθένας μας
φυλακισμένος στην ηλικία των 17
χωρίς ευτυχία,δίχως αύριο.
Δυο δίδδυμα αδέρφια
που τώρα έχουν χωριστεί
απο τον πιο σκληρό κριτή.
Σκάλες μιας πλατείας γεμάτες αίματα
αίματα μιας καρδιάς παιδικής που
αιμοραγεί όνειρα και χαμένες προσπάθειες
και δίπλα ένα ξεχασμένο παιδικό
"Γιατί μαμά;"
και όλα αυτά στο διπλάσιο..
κάτω απ την μπασκέτα ένα ξεψυχισμένο κορμί
που μάταια πριν λίγα λεπτά προσπαθούσε να
νικήσει τον θάνατο.
Μα όσο και αν τον φόβιζε ο θάνατος καταβάθος
αυτόν περίμενε.
Τα χέρια του τρυπημένα..αιμοραγούσαν όνειρα
χρόνια χαμένα παιδικά σφραγισμένα με βία της ψυχής του.
Και το μόνο που θυμάται στα τελευταία λεπτά είναι
η σαπίλα 2 χρόνων.
Λεφτά,λεφτά,λεφτά για να επιβιώσει μέχρι την επόμενη στιγμή.
Κάθε μέρα ζούσε με τον ίδιο φόβο...
Είχε πει πριν 3 χρόνια πώς "Η ευθία κάποτε έρχεται μάγκες,τρέχα να προφτάσεις να ζήσεις,ακόμα και για το λίγο σου"
Κατακρεουργημένα χαρακτηριστικά,θυσιασμένη στο βωμό του εύκολου χρήματος
και του λευκού θανατου.
Ενέσεις,ενέσεις,ενέσεις..
Κουράστηκε..ώρα να φύγει λοιπόν..η ευθία έφτασε..να που τα λόγια του βγήκαν προφητικά..με ένα χαμόγελο και μια ζάλη νοθευμένη ξεκινάει το τέλος της ζωής του.
"έλα αγόρι μου,σήκω" ένας άντρας τραβάει ένα χέρι-σφουγγάρι απο τα τρυπήματα..
"που είναι;"
"έφυγε,πάει,τώρα έμεινες εσύ μόνος,ΣΗΚΩ σου λέω..ξεκόλλα απ την μίζερη ζωή σου..
μπορείς να βρείς τον δρόμο σου.Ο αδερφός σου χάθηκε,σήκω"
Αφιερωμένο σε όλους όσους δεν μπορούν να ξεμπλέξουν..
ελπίζω κάποια στιγμή να σηκωθείς φίλε μου..μην χαθείς σαν κ εκείνον.
[I]Τώρα πια σ αυτην την πλατεία που κάποτε έπαιζα και εγώ δεν υπάρχει τίποτα..
οι κερκίδες είναι γεμισμένες με αναμνήσεις μιας πληγωμένης εφηβείας.
αναμνήσεις χαρούμενες αναμνήσεις λυπητερές.
Αναμνήσεις απο παιδιά που ξεψύχησαν,που σηκώθηκαν,που έπεσαν,που κοίταξαν τον θάνατο κατάματα και έφυγαν με ένα χαμόγελο στα χείλη..
Λυπάμαι που τώρα πια που οι περισσότεροι έχουν ταξιδεψει για αλλού ενώ είχαμε υποσχεθεί μαζί το πάντα..έχουμε μείνει σχεδόν οι μισοί...να αναζητάμε χαμένα πρόσωπα,χαμένους αγγέλους στα επώδυνα βράδια της ζωής μας..
Γιατί το να χάνεις φίλους πονάει...
Εκεί που στεγάζαμε μια φιλία,εκει που ονειρευόμασταν το πάντα,τώρα δεσπόζουν τα κάγκελα μιας πολυκατοικίας που κάποτε-ω!μα πόσο μακρινό είναι αυτό το κάποτε-
είμασταν όλοι μαζί χωρίς ελλείψεις,εκεί και γέρναμε ο ένας πάνω στον άλλο και γελάγαμε,στα αλήθεια,ευτυχισμένα.
Μα ναι..κάποτε..[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή | | | |
|
**Ηώς**
11-07-2009 @ 08:38 | ::hug.:: ::hug.:: ::hug.::
η μάστιγα της νεολαίας......σακατεύουμε τη νέα γενιά που δεν προλαβαίνει να ζήσει! | | αισχυ(λος)
12-07-2009 @ 01:25 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
