| |
Για μια αχτίδα από φως τη ψυχή μου θα δώσω
Στο σώμα μου για λίγο τη ζέστη να νοιώσω
Γι αυτό τον ήλιο που διώχνει τ’ αστέρια
Στο φως ξανά να δω τα δυο μου τα χέρια
Κάτω απ’ το μαύρο ουρανό χαμένη στο σκοτάδι
Ποιος είναι δίπλα μου; ποιανού είναι το χάδι;
Τι είν΄ όλα αυτά που τριγύρω δεν βλέπω;
Μια αχτίδα από φως να ξέρω που τρέχω
Είμαι άραγε μονάχη μου; Τι αλήθεια υπάρχει;
Ακούω την θάλασσα, που είναι οι βράχοι;
Πλανεύτρα φαντασία μπροστά που με σπρώχνει
Το τόσο σκοτάδι τα όνειρά μου τα διώχνει
Σε μια αχτίδα από φως τα χρώματα να ζήσω
Τίποτα μια ζωή δεν θα ξαναζητήσω
Μουντό το κελί που με κρατά κλεισμένη
Το τέλος αν ρθεί θα με βρει παγωμένη
Και ξάφνου το νοιώθω μια ζέστη στο σκοτάδι
Γελάω που τελείωσε το αιώνιο αυτό βράδυ
Που είναι η αχτίδα, που είναι όμως το φως;
Θεέ μου δεν αντέχω, παντοτινά τυφλός..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
