| |
| | Requiem |  | | |
Μόνο το σκοτάδι τ’ ουρανού είχε λατρέψει…
Αυτόν τον εκτυφλωτικό μαύρο θεό πάνω απ’ τα μάτια του…
Περασμένοι καιροί για χαμένες σκέψεις…
Εκείνο το σκοτάδι είχε πλημμυρίσει το αίμα του…
Αμέτρητες πυξίδες που σημάδευαν τη καρδιά του…
Δίσταζε να ξεχάσει μα ξέχναγε να ματώνει…
Έκλεψε τον σταυρό του κι έκανε στη θήκη του να τον χωρέσει…
Δεν ήταν σκοτάδι εκείνο που γέμιζε τη θήκη…
Στάχτη ήτανε… Καμένα σύννεφα ήτανε… Φόβος…
Ξεμάκρυνε απ’ τον βράχο του σαν άνεμος παρείσακτος
μα γρήγορα αναστέναξε σιωπή κι ενοχή…
Ο ουρανός του έγινε ο τρόμος ο βαθύς…
Μεγάλωσε στον βράχο του σαν ερείπιο ξεχασμένης προσευχής…
Εκεί ήταν ο κόσμος του, εκεί και το γιατί…
Οι φίλοι του τα πέλαγα που έρχονταν κι έφευγαν…
Ξεμάκρυνε απ’ τον βράχο του, εκείνον τον μικρό κόσμο,
τον μόνο κόσμο που τον καταλάβαινε,
μήπως και νιώσει άτρωτος, μήπως και νιώσει έλεος,
μήπως και καταφέρει απ’ την ανάσα του και λυτρωθεί…
Γυμνός ήταν τον θάνατο σαν γνώρισε παλιά,
μόνο η θλίψη νοιάστηκε γι’ αυτόν,
τον κάλυψε με θαλπωρής σκοτάδι,
μια θήκη του χάρισε που έμοιαζε με αγκαλιά
να βάλει μέσα όνειρα ή και καμένα σύννεφα…
Ξεμάκρυνε κι οι σκέψεις του διαλύθηκαν…
Η αναπνοή του κόπηκε, τα πέλαγα παγώσανε…
Είχε ακόμα μέσα του εκείνο το τραγούδι
που έμαθε από παιδί, τότε που ούρλιαζε αθόρυβα,
που ένιωθε, ακόμα κι αν ήξερε πως όσο θα μεγάλωνε
ο βράχος θα του φαινότανε όλο και πιο μικρός…
Ξεμάκρυνε σαν ήρωας λίγο πριν απ’ τη μάχη του
όμως μπροστά του στάθηκε ένα όραμα…
Ήταν εκείνος κάποτε…
Την θήκη του καθάριζε με δάκρυα
από την κόκκινη βροχή που του την λέρωσε…
Χρειάστηκε αγάπη και την βρήκε μες στα πέλαγα,
πολύ βαθειά, εκεί που το σκοτάδι είν’ υγρό και αυστηρό…
Ξεμάκρυνε αγέρωχος…
Ξεπέρασε τα όρια του κόσμου του κι έφτασε ως τη πηγή…
Ξεγέλασε το σώμα του, επιβίωσε, ακόμα και χωρίς αναπνοή…
Ξενύχτησε για μια ζωή μα τώρα χάραζε η αυγή…
Ξεμάκρυνε, μα ξέχασε τη θήκη του…
Μαζί μ’ αυτήν και τη ζωή του ξέχασε..
Ήταν γυμνός όταν τον θάνατο συνάντησε ξανά…
Και το σκοτάδι χάθηκε… Μπροστά στο φως της λύτρωσης…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Η Ειλικρίνεια Είναι Η Μοναδική Μου Δικαιολογία... | | | |
|
Simos_Vassilis
03-08-2009 @ 14:09 | Ξεμάκρυνε αγέρωχος…
Ξεπέρασε τα όρια του κόσμου του κι έφτασε ως τη πηγή…
Ξεγέλασε το σώμα του, επιβίωσε, ακόμα και χωρίς αναπνοή…
Ξενύχτησε για μια ζωή μα τώρα χάραζε η αυγή…
Ξεμάκρυνε, μα ξέχασε τη θήκη του…
Μαζί μ’ αυτήν και τη ζωή του ξέχασε..
Ήταν γυμνός όταν τον θάνατο συνάντησε ξανά…
Και το σκοτάδι χάθηκε… Μπροστά στο φως της λύτρωσης…
.......................................ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ.............................. ::theos.:: | | Aristarxos
03-08-2009 @ 14:14 | Ξεμάκρυνε αγέρωχος…
Ξεπέρασε τα όρια του κόσμου του κι έφτασε ως τη πηγή…
Ξεγέλασε το σώμα του, επιβίωσε, ακόμα και χωρίς αναπνοή…
Ξενύχτησε για μια ζωή μα τώρα χάραζε η αυγή…
Εξαιρετικο!! ::yes.:: | | ΚατεριναΘεωνα
03-08-2009 @ 14:43 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ekptwtos
03-08-2009 @ 16:06 | ::oh.:: ΤΕΛΕΙΟ ΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ. ::theos.:: | | HYSTERICA
03-08-2009 @ 22:09 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | peiraiotissa
04-08-2009 @ 03:13 | Την θήκη του καθάριζε με δάκρυα
από την κόκκινη βροχή που του την λέρωσε
Ωραίοοοοοοοοοοοοοοο!!!!!!!!!! ::kiss.:: | | idroxoos
04-08-2009 @ 05:30 | Και το σκοτάδι χάθηκε… Μπροστά στο φως της λύτρωσης…
::yes.:: ::yes.:: ::hug.:: | | athinatri
04-08-2009 @ 11:27 | Δεν ήταν σκοτάδι εκείνο που γέμιζε τη θήκη…
Στάχτη ήτανε… Καμένα σύννεφα ήτανε… Φόβος…
ayto einai...
adeiase thn kai frontise na thn gemiseis me xrwma,dakrya xaras kai agaph..
::hug.:: | | athinatri
04-08-2009 @ 11:28 | monos h me parea 2 xeria poy amfivola kinountai gyrw sou.. ::hug.:: | | athinatri
04-08-2009 @ 11:34 | | | TAS
07-08-2009 @ 00:32 | αξίζεις . . | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
