βγαλμενο απο ενα πεταγμα. οπως ξυπνας και κατι, κατι σου λεει..
και μη λες που χανονται τα χρωματα
που ξεμενουν μοναχα τους
αυτές οι αταχτες ορμες αδεσποτες πινελιες σου
φευγουν αξαφνα όπως αξαφνα ηρθαν από το τιποτα σου
πεσμενο στων αλλονων τις πορτες πετρωνει το γαλα του
ξεγλιστρουν ειπωνονται αριθμοι λεξεις
γραμμες από σενα αγραφες
διχως κυρη το δρομο παιρνουν του ‘ρειπωμενου γολγοθα
τ΄ αποπνιχτικα συνονθυλευματα σου
που στεκουν πανω σου διαφανο αστρι
και μανιασμενοι ουρανοι
για ολο αυτό που με τοιχισμενη ακριβεια βανεις στη σειρα
και.. πώς να επιβιωσει το χρωμα που δεν αφηνεται στη τυχη του
μονο ένα αυτό της ωχρας
στεγνα κομματια από ξεφτιλες γλωσσες ανυδρες
μα υπαρχει φως το λες ελπιδα
κατακαθισμενο στ΄αβασταχτο μουντο
το θολο υγρο του ξεθυμασμενου χρονου σου
τη καρδια του θα ξεσκιζει για να ζει
καταδικασμενο από σενα
και μην αναρωτιεσαι που χανονται ολοι
ολοι αυτοι που περνουν κ χρωματιζουν
κατά καιρους τη ζωη σου
ποτε.. ποτε ξανα..
αναποφευχτα συμβαινει
όποιοι ενστικτωδως γλυφουν μολυσμενες πληγες
γιατι αποφασισαν καθαριο το αιμα πως αναβλυζει
μαθαινουν να περπατουν
στο μοναχο δρομο ξανοιγμενοι
που 'τυχε να περνας
αγαπουν
και περιμενουν να ξαναφανει κατι ..
