stixoi.info: Μπρούτζινοι Σωτήρες

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Μπρούτζινοι Σωτήρες

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130619 Τραγούδια, 269438 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Μπρούτζινοι Σωτήρες

Οι μπρούτζινοι σωτήρες της γενιάς μας ,
έφταναν με τους μεταξένιους τους χιτώνες
κάθε που φθινοπώριαζε στη γειτονιά .
Ένα χαμόγελο γυάλινο δένανε προσεχτικά
κόμπο στη γραβάτα τους .
Γέμιζαν με ξύλινους πάτους τα τρύπια τους
παπούτσια για να μοιάζουν ψηλότεροι
από τις σκιές μας .
Κι είχανε χτίσει στον πιο κάτω δρόμο
τον παράδεισο που μας στέρησε η νύχτα .
Μονάχα όταν τους έσφιγγες το χέρι
σου άφηναν ένα σκονισμένο αποτύπωμα .
Εμείς προσμέναμε τις καταιγίδες
για να ξεπλυθούμε από κάθε άγγιγμα .
Κι έβρεχε πολύ σ’ αυτά τα μέρη τα υπόγεια .
Στα κουρασμένα καφενεία αποκοιμόνταν
όσοι περίμεναν να τους σώσουν εκείνοι .
Κάποιοι άλλοι άπιστοι κρατούσαν συλλογή
με τα εισητήρια των τραμ της πρώτης αυγής .
Μα έπρεπε να πιστέψουμε πως ο κόσμος γυρίζει
και πως οι μεγάλες λιακάδες θα σταθούν
στο κατώφλι μας .
Όσο πιο πολύ πιστεύαμε τόσο περισσότερη σκόνη
τυλιγόταν στο κορμί .
Το περιστέρι που γύρισε από τον πιο κάτω δρόμο
είδε μόνο γκρίζα γιαπιά και ραγισμένα θεμέλια .
Εκείνοι συνέχιζαν να φορούν στο κεφάλι το στεφάνι
με τα μάλλινα αγκάθια και τα διψασμένα αρώματα ,
φορτωμένοι με τα κρίματα των ονείρων μας .
Αμετανόητες παραβολές μας χάριζαν
για παιδιά που παίζανε ξέγνοιαστα σε πλατείες
και για λουλούδια που χρωμάτιζαν τα μπαλκόνια μας .
Και συνεχίζαμε να πιστεύουμε στις καταιγίδες .
Σωτήρες βέβαια , μπρούτζινοι σωτήρες .
Με τόση περίσσια αυταπάρνηση
ώστε να μας καμαρώνουν από μακριά
καθώς ανεβαίναμε κάθε πρωί σε ένα Γολγοθά
που μας ύψωναν αυτοί τα βράδια .


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 4 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Ξέρω πολλά για σας τους ανθρώπους αλλά δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο...

Simos_Vassilis 21-08-2009 @ 04:10	Όσο πιο πολύ πιστεύαμε τόσο περισσότερη σκόνη τυλιγόταν στο κορμί . Καλά τα λες Μιχάλη!!!!!! ::yes.::
kineza 21-08-2009 @ 04:25	Σωτήρες βέβαια , μπρούτζινοι σωτήρες . Με τόση περίσσια αυταπάρνηση ώστε να μας καμαρώνουν από μακριά καθώς ανεβαίναμε κάθε πρωί σε ένα Γολγοθά που μας ύψωναν αυτοί τα βράδια ΜΠΡΑΒΟ ΜΙΧΑΛΗ!!!! ::theos.:: ::yes.:: ::yes.::
Γιάννης Ποταμιάνος 21-08-2009 @ 04:46	Και συνεχίζαμε να πιστεύουμε στις καταιγίδες . Σωτήρες βέβαια , μπρούτζινοι σωτήρες . Με τόση περίσσια αυταπάρνηση ώστε να μας καμαρώνουν από μακριά καθώς ανεβαίναμε κάθε πρωί σε ένα Γολγοθά που μας ύψωναν αυτοί τα βράδια . Για σου Μιχάλη ::yes.:: ::yes.::
ΓΙΑΝΝΗΣ Κ 21-08-2009 @ 23:50	Μπραβο Μιχαλη!Μπραβο!Εκτος απο το νοημα του ειναι και ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ. τωρα ομως θα σε στενοχωρησω και λιγο,ε? ΜPRAVO Μιχαλη MPRAVO(RAUL)!!! ::laugh.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο