| |
Είχε ξημερώσει κι εγώ περίμενα στο μπαλκόνι. Το ξέρω ότι κάτι περίμενα. Αυθαίρετα αλλά όχι τυχαία, χωρίς πάντως καμιά προηγούμενη συνεννόηση, αναζήτησα το Διευθυντή του συνδρομητικού τηλεοπτικού καναλιού. Μάταια. Η τέταρτη γραμματέας με την οποία μίλησα, μου εξήγησε ότι ο άτυχος φίλος μου είχε μόλις την προηγούμενη βρεθεί νεκρός στη σουίτα του κι ότι απλώς αναμενόταν ο ορισμός του αντικαταστάτη του από τους μετόχους του καναλιού, εντός της ημέρας. Δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα στενοχωρημένη από το γεγονός. Φαντάστηκα βέβαια ότι για κείνη και την καριέρα της, το συμβάν δεν θα πρέπει να είχε ιδιαίτερη σημασία, καθότι μια πόρτα κλειστή με κάποιον μέσα ήταν χθες, μια πόρτα κλειστή με κάποιον μέσα θα ήταν αύριο. Κι αν δεν υπήρχε το σημερινό κενό, τίποτα δεν θα είχε αλλάξει επί της ουσίας. Όσο για τα ματωμένα σεντόνια και χαλιά (η αστυνομία είπε αργότερα ότι είχε προηγηθεί πάλη σ’ όλο το διαμέρισμα), αυτό ήταν πρόβλημα μόνο για το συνεργείο καθαρισμού του ξενοδοχείου.
Ο κάποτε διοικητής μου ήδη το ήξερε. Συνέχιζα να τον βλέπω, όχι πια ως διοικητή, γιατί θεωρούσα χρέος μου να διατηρώ σχέσεις με όσους είχαν κάποια στιγμή έστω και υποκριθεί ότι θα προσπαθούσαν και ότι τέλος πάντων οπωσδήποτε θα έπρεπε – αλίμονο- να συμπαρασταθούν ή να βοηθήσουν, φυσικά, ασφαλώς, αλίμονο….
Ως απόστρατος πλέον, εργαζόταν ως μέλος της διαφημιστικής ομάδας γνωστού ανταγωνιστικού καναλιού, συμπληρώνοντας την ούτως ή άλλως απροσδιόριστου ύψους σύνταξή του, με έναν επίσης απροσδιόριστου ύψους μισθό.
Ανεβήκαμε μαζί στα βόρεια προάστια. Συνήθιζε να μου λέει ανόητα ανέκδοτα και το ίδιο έκανε σ’ όλη τη διαδρομή για μια ακόμα φορά.
Όταν φθάσαμε, κούμπωσε τη γκαμπαρντίνα (έκανε άσχημο καιρό για καλοκαίρι, ή μήπως δεν ήταν πια καλοκαίρι;) και σούφρωσε τα χείλη του, σε ένδειξη ηθελημένης αλλαγής διάθεσης.
Το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο άσχετο κόσμο. Η αστυνομία έκανε ότι απομάκρυνε το πλήθος (αντανακλαστική κίνηση) και το πλήθος ανταποκρινόταν ανάλογα, φωνάζοντας συνθήματα παντελώς αυτοσχέδια όσο και άσχετα με την περίσταση, αλλά πάντα ωθούμενο προς τα μέσα, μέχρι ένα ή δύο ορόφους κάτω από τη σουίτα του άτυχου δημοσιογράφου.
Ο φίλος μου ήταν αγνώριστος (καλά, ήταν νεκρός, αλλά και η πολτοποίηση του κεφαλιού του συνέβαλλε στην μη δυνατότητα αναγνώρισής του, θέλω να πω).
Τον ήξερα κι αυτόν πολλά χρόνια. Τελικά δεν πρέπει να ήμουν τυχαίος πολίτης.
Οι τυπικές διαδικασίες τέλειωσαν γρήγορα. Με είχαν ζητήσει για την αναγνώριση (μου το είχε πει παρεμπιπτόντως η τέταρτη γραμματέας). Εμένα, όπως και τον παλιό μου διοικητή (του χώρου πλέον, κατά σύμπτωση), την υπεύθυνη νομικών ζητημάτων εντύπου και ηλεκτρονικού τύπου (παλιά ερωμένη μου, κατά σύμπτωση), τον υπεύθυνο πωλήσεων της εταιρίας που ήταν κύριος μέτοχος του συνδομητικού καναλιού (παλιός συνάδελφος από άλλη περίπτωση, κατά σύμπτωση), και την κα φαρμακοποιού (οποία σύμπτωσις: ο ατυχής δημοσιογράφος είχε συμφωνήσει για την έκδοση ή δημοσίευση ή κάτι παρόμοιο των απομνημονευμάτων της).
Ο τύπος είχε μόλις πρόσφατα επιστρέψει από το εξωτερικό, όπου είχε κάνει αλλαγή προσώπου (και άλλων κρίσιμων σωματικών σημείων). Μετά την επιστροφή του, δεν τον είχε δει κανένας άλλος εκτός των παραπάνω τεσσάρων ατόμων. Εξ ου και η κλήση τους από την αστυνομία για αναγνώριση. Απλός στους τρόπους του πάντοτε, ερχόμενος κατ’ ευθείαν από το αεροδρόμιο μια βδομάδα πριν, είχε χρησιμοποιήσει το μόνιμο κλειδί του και κανείς από το προσωπικό του ξενοδοχείου δεν είχε τύχει να τον δει με το νέο του πρόσωπο. Όπως άλλωστε και κανείς άλλος, εκτός από τους προαναφερθέντες (μεταξύ των οποίων κι εγώ), οι οποίοι βεβαιωμένα τον είχαν επισκεφτεί στη μοιραία σουίτα του, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, κατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας παραμονής του εκεί, δηλαδή της τελευταίας εβδομάδας της ζωής του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
