| |
| | Εκείνος που ήταν απ' Αλλού… |  | | | Εξόριστος είναι αυτός που βρίσκεται έξω από τα Όρια, έξω από όσα οι άλλοι «Ορίζουν».. | | |
Από μικρός είχε μια άρνηση να δεχτεί τα περί κυριαρχίας του «κόσμου» στη ζωή του.
Το ότι δηλαδή «Πρέπει» να σκέφτεται το τι θα πουν οι άλλοι, (κοινώς το πώς θα τον κουτσομπολέψουν), και να πράττει ανάλογα.. Ήταν βλέπεις που τότε, δεν ήξερε ακόμα, ότι αυτό ήταν μια ακόμα έκφραση χειραγώγησης από τη μεριά των «αρχόντων του κόσμου τούτου».
Μια χειραγώγηση που ήθελε να μετατρέψει την ομοιομορφία σε αρετή, λες και προχώρησε ποτέ μπροστά η ανθρωπότητα με το να μετατρέψουν τους σε ανθρώπους σε όχλο.. Λες και πήγε κάτι μπροστά όταν ήμασταν όλοι όμοιοι σαν των κοπαδιών τα πρόβατα, όπως στο Μεσαίωνα.. Λες και είμαστε εδώ για να γίνουμε πρόβατα, κι όχι για να εξυψωθούμε σε κάτι άλλο, πιο κοντά σε κείνον που μας έφτιαξε.. Λες και εκείνος δεν μας έδωσε αυτή την εντολή τελικά, το να εξυψωθούμε για να τον συναντήσουμε..
Δεν τα ήξερε τότε όλα αυτά, μα πραγματικά φαινόταν τόσο ανόητα όλα τα «Πρέπει» που του ‘λέγαν, στο παιδικό του μυαλό, όσο και το να προσπαθήσουν να τον πείσουν, ότι το σχολείο είναι κάτι καλό.
Βαρετό ναι, αναγκαίο κακό, για σχετικά αδιευκρίνιστους τότε λόγους, ναι. Μα καλό..; Σε ποιόν τα πουλάτε αυτά μωρέ, σκεφτόταν; Δε μπα να παραμυθιαστείτε, όπως κάνετε οι μεγάλοι μεταξύ σας, και να μ’ αφήσετε να παίξω (να ονειρευτώ, να φτιάξω κόσμους δικούς μου δηλαδή και όχι μόνο), με την ησυχία μου;
Ναι εντάξει, καλά τα πήγαινε στο σχολείο, μια και του έταζαν ανταμοιβές και χαρτζιλίκι για να παίρνει πράγματα που του άρεσαν στα αλήθεια, όπως τα παιχνίδια, τα κόμικς και τα βιβλία που ήθελε. Μα ήταν βαρετό και ανούσιο. Τα πιο όμορφα πράγματα ανιαρά τα έκαμναν. Όσο για το πόσο τα παραποιούσαν, ε καλά, αυτό αργότερα το διαπίστωσε, μα το ένιωθε ακόμα και τότε..
Ήταν φορές που ένιωθε σαν σε φυλακή εκεί μέσα, ειδικά κάτι μέρες με Βοριά και μαύρα σύννεφα, με κρύο, και με έναν καθηγητή γεωγραφίας που επέμενε να αποστηθίζουν ένα σωρό άσχετα πράγματα. Παραγωγή γεωργική της Γκάνα ας πούμε, και το πόσα αυγά παράγει η Γαλλία.. Ότι να ναι, που άλλαζε φυσικά μετά από λίγο.. Δεν ήταν και περίεργο που δεν τα έμαθε ποτέ. Και μάλλον γι αυτό ακόμα και τώρα χάνεται.. Αν ο «αληθινός» ο κόσμος τους είναι ένα μέρος που παράγει σοδιές κι αυγά, ε τι να τον κάνει.. Χάνεται στον δικό τους, και βρίσκει τον Δικό του.. Κι ας λένε αυτοί πως δεν υπάρχει..
Πάντως αυτό για τον «κόσμο» του κολλούσε στο λαιμό.. Τον έπνιγε κάθε φορά που το σκεφτόταν. Γιατί το έβλεπε τι βραχνάς ήταν για τους μεγάλους. Και τους κοντινούς του, μα και στην τηλεόραση (εκείνη με τα δυό κανάλια τότε).
Τους έβλεπε πόσο την ζωή τους στραγγάλιζαν για να γίνουν «αρεστοί» και «αποδεκτοί» για να μην τους «κακολογήσουν».
Μα και στην τηλεόραση, το έβλεπε έντονα. Σε μια σειρά, παλιά ασπρόμαυρη, ξεχασμένη, που όμως εντύπωση του είχε κάνει πολύ.
«Ο Κόσμος κι ο Κοσμάς», την ‘λέγαν. Σε επεισόδια πολλά είχαν γυρίσει, το τι τραβούσε ο Κοσμάς, για να μην πει κάτι «κακό» γι’ αυτόν ο «Κόσμος». Και αν και μικρός, εκείνος απ’ τα ρούχα του έβγαινε να βλέπει τον Κοσμά να μη ζει. Μα για τους άλλους να υπάρχει.
Στο όνομα μια και καλά «αξιοπρέπειας».. Άξιον και Πρέπον λοιπόν.. Και τι ήταν αυτά; Μήπως κάτι που έκανε τον καθένα να νιώθει όμορφα και να είναι ευτυχής; Μήπως κάτι που τον πήγαινε μπροστά, που καλύτερο σαν άνθρωπο τον έκανε; Μήπως τέλος πάντων κάτι στο οποίο συμφώνησε, και που πήγαζε από το ότι η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που του άλλου αρχίζει;
Μπα… Ήταν εκείνα που έλεγαν κάποιοι ότι «Πρέπει». Και μετά τις κουβέντες τους, «κόσμο» τις βαφτίζαν.. Δεν ήξερε τότε ποιοι ήταν αυτοί οι κάποιοι, μόνο τους «εντολοδόχους» τους ήξερε.. Αυτούς που σαν στραβωμένα γραμμόφωνα, τις βουλές των αποπάνω μετάφεραν.. Σχολικά βιβλία, δασκάλοι, η κυρά Κατίνα της γειτονιάς, σοφοί γειτόνοι, κι άλλοι τέτοιοι..
Και ρωτούσε τη γιαγιά του. Καλά αυτός ο Κοσμάς, τόσος χαζός είναι; Δεν καταλαβαίνει το πόσο κακό του κάνει, το πόσο τον καταστρέφει;
Εκείνη όμως, μ’ αυτά την είχαν μεγαλώσει. Κι αν και σε πολλά θέματα είχε προχωρήσει, στα του «κόσμου», είχε μείνει σ’ όσα της έμαθαν… Ήταν και μικρή η κοινωνία στο νησί, ήταν και δύσκολοι οι καιροί, λίγο μετά τη χούντα, είχαν περάσει και πολλά.
Και του έλεγε: «Με τον κόσμο θα ζήσεις παιδί μου, και πρέπει να προσέχεις»..
«Όχι» έλεγε ο μικρός με Πάθος!
«Όχι εγώ! Θα μάθω να ζω για μένα και όχι για τους άλλους, ειδικά αφού έχει σχέση με θέματα που έχουν να κάνουν με το πώς περνάω εγώ και δεν τους ενοχλώ! Θα το δεις γιαγιά!»
Και εκείνη τον κοίταζε..
Και του έλεγε..
«Θα μεγαλώσεις και θα δεις..».
«Καλά εντάξει.. Θα είμαι αλλιώς και θα το δεις!», επέμενε ο μικρός.. Μια και κάθε κύτταρο του ένιωθε πως Δίκιο είχε, μια και το καλό και το κακό, μέσα μας είναι..
Και τα παιδιά το νιώθουν φυσικά, μέρος της καθημερινότητας τους είναι, και δε θεν γραβατωμένους δικηγόρους και νόμους τριακοσίων το Δίκιο για να το ξέρουν.. Το έχουν στην καρδιά τους, το βλέπουν με τα μάτια τους.. Μέχρι να τους τα σκοτεινιάσουμε στο δρόμο για να τα κάνουμε «καλούς και χρήσιμους πολίτες» τούτης της «κοινωνίας»..
Όσο μεγάλωνε καταλάβαινε βέβαια αυτό που του έλεγε η γιαγιά..
Το να είσαι διαφορετικός απ’ τους πολλούς, απ’ το κοπάδι να ξεχωρίζεις, έχει το τίμημά του. Οι πόρτες πιο δύσκολα ανοίγουν, σε κοιτούν πολλοί με μισό μάτι, σε σχολιάζουν, κι όλα τα συναφή… Μια και τους προκαλείς.. Θυμίζοντάς τους το ποιοι ήταν. Το παιδί που μέσα τους έχουν. Εκείνο που ήξερε και ξέρει το Δίκιο. Εκείνο που ασυμβίβαστο είναι ακόμα, κι ας το ‘χουν σε ένα ανήλιαγο δωμάτιο της ψυχής τους φυλακίσει. Εκείνο που τους φωνάζει πως φτηνά ξεπουληθήκαν, και πως έρμαια της «ασφάλειας» και της «σιγουριάς» γινήκαν. Για τα επτακόσια αργύρια..
Εκείνος ποτές του της «μόδας» δεν ήταν, ούτε και τα πρόβατα του άρεσαν. Τα κατσίκια είναι αλλιώς, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ίσως έχει σχέση πάντως, καθώς μια χαρά σκαρφαλώνουν τα βουνά, και το ότι είναι όπως και να το κάνουμε πιο ανεξάρτητα, έστω κι αν και τα δύο στα κάρβουνα καταλήγουν το Πάσχα.. Μα τα κατσίκια μπορούν και μόνα τους να ζήσουν..
Και συν το χρόνο κατάλαβε..
Πως το τίμημα, θα πληρωθεί.
Ναι μα ποιο τίμημα προτιμάς να πληρώσεις…;
Εκεί είναι το θέμα..
Αυτό το τίμημα που ζητάνε οι της «πολιτείας» οι αρχόντοι..;
Να ξεπουληθείς, μια και όταν ξεχνάς τα όνειρα, τις σκέψεις, τις αρχές και τα πιστεύω σου ξεπουλιέσαι.. Βέβαια θα πει κανείς, μας μαθαίνουν τέτοια να μην έχουμε ή τέλος πάντων να είναι «ευέλικτα». Εντάξει μωρέ, ας σωπάσουμε τώρα αφού μας έταξαν ή μας έβαλαν σε μια θεσούλα, παρόλο που βλέπουμε να καίνε τα δάση, να κλέβουν τα ταμεία, να ρημάζουν τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας… Μη δίνεις σημασία, ας είμαστε καλά. (και το καλά είναι εκείνα τα 700 τα αργύρια που λέγαμε…).
Μα εκεί είναι το πιο μεγάλο Ξεπούλημα..
Να μαθαίνουν σε ανθρώπους, να γίνονται κοπάδι, και κείνοι να το δέχονται..
Να χάνουν την ευκαιρία να αναπτυχθούν, να σκεφτούν, να εξελιχθούν, με ποιο αντάλλαγμα..;
Αυτό το μισθουλάκο λοιπόν, καμιά χίλια ευρά στην καλύτερη, κανένα σπιτάκι με δάνειο, αυτοκινητάκι το ίδιο, και βέβαια..
«Κοινωνική καταξίωση»..
Ξεπούλημα λοιπόν, και Λήθη.. Το αντίθετο της Α-λήθειας.. Να μη Θυμάσαι.. Το ποιος είσαι, το τι θα μπορούσες να γίνεις…
Ο μικρός μεγάλωσε λοιπόν, μα πάντα θυμόταν αυτό που έλεγε κάποιος..
«Τι να τα κάνεις όλα τα καλά, και του κόσμου τα πλούτη, αν είναι να χάσεις την ψυχή σου;».
Και ήθελε, και θέλει να την κρατήσει, κι ας μην την έχει δει ποτέ..
Μα τη νιώθει, και την αισθάνεται κάθε φορά που απέναντί του Ανθρώπους έχει.
Κι ας του λένε πως είναι από αλλού.
Αυτό που είπε το τήρησε.
Και ξέρεις κάτι..;
Με τον καιρό κατάλαβε..
Πως κι άλλοι εξόριστοι υπάρχουν εκεί έξω, που τα κοπάδια απεχθάνονται..
Πιο πολλοί απ’ ότι φανταζόταν, απ’ ότι του είπαν..
Αν και αναρωτιέται.. Μήπως τελικά μήπως δεν είναι εκείνοι από αλλού, μα οι άλλοι..; Αυτοί που αφύσικα και άδικα λειτουργούν..; Αυτοί που το Φως ‘θεν να σκοτεινιάζουν..; Αυτοί που αλυσίδες ‘θεν σε Όνειρα να περνούν..
Μήπως, είναι εξόριστος στον ίδιο του τον Τόπο..;
Μια και ξέρει..
Πως σαν κι αυτούς δε θα γίνει..
Κι ας μην έχει τη θεσούλα, ας μην είναι «καταξιωμένος» σαν τους άλλους με τις καρεκλίτσες τους..
Μα θα έχει αυτό που εκείνοι φτηνά ξεπούλησαν..
Αυτό που κανείς να σου πάρει δε μπορεί, αν δεν του το δώσεις..
Τα Όνειρά του θα έχει, συντροφιά στην ψυχή του να κρατούν..
Κι ας του λεν πως Ου- Τοπικά είναι..
Μια και νιώθει..
Πώς όσο τα έχει μέσα του, πάντα θα υπάρχει Ελπίδα..
Τ’ αδέρφια της ψυχής του να συναντήσει, και όλοι οι εξόριστοι μαζί,
Τον Τόπο τους να βρουν, εκεί που θα μπορούν τα Όνειρα ν’ Ανθίσουν..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 20
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
28-08-2009 @ 17:20 | Η πραγματικότητα από Όνειρα Ποιείται.
Μια και Εν αρχή είναι ο Λόγος, μα πριν το Λόγο, το Όνειρο.
Το ζήτημα είναι σε Ποιο Όνειρο θα ζήσουμε..
Στη κοινωνία την τωρινή που σαν «όνειρό» της τα λεφτά και το κέρδος έχει, ή σε εκείνη που Ονειρεύεται τον Άνθρωπο σαν επίκεντρο να έχει ..;
| | Helene52
28-08-2009 @ 17:21 | Προσκυνώ ..... τα λόγια είναι περιττά ::theos.:: ::theos.::
Καλό ξημέρωμα Φιλε(ο)Σοφε ποιητή .... ::hug.:: | | ΚατεριναΘεωνα
28-08-2009 @ 17:48 | ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ
ΕΓΩ ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠ ΑΛΛΟΥ
ΑΣΕ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΚΙ
ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
ΕΝΩ ΜΙΑ ΩΡΑ ΝΑ ΤΙΣ ΚΛΕΙΔΩΣΟΥΝ ΠΗΔΑΩ ΑΠ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΟΜΩΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΚΑΤΑ 80% ΤΟΣΟ ΤΟ
ΥΠΟΛΟΓΙΖΩ ΔΗΛΑΔΗ
ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΜΑΘΕΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΠΟΣΑ ΑΥΓΑ ΠΑΡΑΓΕΙ
Η ΓΑΛΛΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΝ ΣΑΡΚΟΖΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ
ΘΥΜΙΖΕΙ ΟΜΕΛΕΤΑ...............
ΑΝ ΟΜΩΣ ΕΙΣΑΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΑΙΔΙ Η ΕΦΗΒΟΣ ΕΣΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ
ΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΘΕΛΕΙ ΕΝΑ ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΠΑΠΑΓΑΛΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ
ΠΛΑΣΤΙΚΟ!!!!!!ΧΩΡΙΣ ΣΚΕΨΗ
ΧΩΡΙΣ ΘΕΛΩ
ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Α!!!ΝΑΙ .....ΤΟ ΞΕΧΑΣΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟ
ΓΙΑ ΤΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΑ
ΠΙΝΙΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΩΝ ΕΚΠΟΜΠΩΝ
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ?????ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ???????
ΕΜΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΧΑΜΕ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ
ΜΙΑ ΓΛΑΣΤΡΑ ΕΣΤΩ Ν ΑΝΘΙΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΟΝΕΙΡΑ
ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ
ΔΙΟΡΘΩΣΗ: ΡΙΝΙΣΜΑΤΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΟΧΙ ΠΙΝΙΣΜΑΤΑ | | Christa E.
28-08-2009 @ 17:50 | Αυτό που κανείς να σου πάρει δε μπορεί, αν δεν του το δώσεις..
Τα Όνειρά του θα έχει, συντροφιά στην ψυχή του να κρατούν..
Κι ας του λεν πως Ου- Τοπικά είναι..
Μια και νιώθει..
Πώς όσο τα έχει μέσα του, πάντα θα υπάρχει Ελπίδα..
Τ’ αδέρφια της ψυχής του να συναντήσει, και όλοι οι εξόριστοι μαζί,
Τον Τόπο τους να βρουν, εκεί που θα μπορούν τα Όνειρα ν’ Ανθίσουν..
Όλο είναι πολύ καλό και συμφωνώ μαζί σου..μα οι τελευταίοι στίχοι...είναι όλα τα λεφτά!!!!!!! Την καλημέρα μου!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | DEPRINA
28-08-2009 @ 21:36 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: άφωνη!!! | | aprobleptos
28-08-2009 @ 21:49 | Τ’ αδέρφια της ψυχής του να συναντήσει, ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | oneiropola
28-08-2009 @ 23:33 | Μια και νιώθει..
Πώς όσο τα έχει μέσα του, πάντα θα υπάρχει Ελπίδα..
Τ’ αδέρφια της ψυχής του να συναντήσει, και όλοι οι εξόριστοι μαζί,
Τον Τόπο τους να βρουν, εκεί που θα μπορούν τα Όνειρα ν’ Ανθίσουν.. ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | **Ηώς**
28-08-2009 @ 23:54 | Αυτό που κανείς να σου πάρει δε μπορεί, αν δεν του το δώσεις..
Τα Όνειρά του θα έχει, συντροφιά στην ψυχή του να κρατούν..
Κι ας του λεν πως Ου- Τοπικά είναι..
::theos.:: ::yes.:: ::theos.:: | | ΓΙΑΝΝΗΣ Κ
29-08-2009 @ 00:35 | Εξοριστοι!Μα οχι για πολυ καιρο ακομα Θοδωρη και το ξερεις.
Και αν δε τοξερεις στο ψιθυριζει αυτη η παιδικη φωνη-ελεγαν οι magic
de spell σε ενα τραγουδι,ακου τις παιδικες φωνες-.
Επιστροφη,σε ενα κοσμο με επικεντρο τη ψυχη,ξερεις και οι αλλοι
εξοριστοι ειναι εδω,και εξοριστοι θα μεινουν.
Η Ελπιδα,αυτη τη φορα εχει νοημα, και η ουτοπια δεν ειναι μια χωρα
η ενας κοσμος που καποιος τον φανταστηκε και εγραψε μια
κωμωδια αλλα καποιος που ηξερε.
Γνωρισα και εγω ενα παιδι σα το δικο σου παλιοτερα.
Τωρα μου λεει πως βλεπει τα σημαδια καθαρα.
Δελφοι 21-09-2009.Βραδυ.ΕΣΥ ΘΑ ΔΕΙΣ,οπως και πολλοι αλλοι τον Ιουνιο που περασε.Ειχαν κατι κοινο,αυτο το παιδι... | | katiabid...
29-08-2009 @ 01:46 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
πολύ σοφό αυτό το παιδί Νεφελοβάτη
άκουσε την καρδιά που μόνο αλήθεια λέγει! | | Simos_Vassilis
29-08-2009 @ 02:43 | .................εκεί που θα μπορούν τα Όνειρα ν’ Ανθίσουν.............. | | φραγκοσυριανος
29-08-2009 @ 02:54 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | anagou
29-08-2009 @ 02:56 | ΠΟ ΠΟ ΛΟΓΙΑ.....ΕΥΓΕ!!!!!!!!!ΑΓΓΙΞΕΣ ΠΟΛΥ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΘΕΜΑ!!!!!!!!!!!!!ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Ναταλία...
29-08-2009 @ 03:13 | «Όχι εγώ! Θα μάθω να ζω για μένα και όχι για τους άλλους, ειδικά αφού έχει σχέση με θέματα που έχουν να κάνουν με το πώς περνάω εγώ και δεν τους ενοχλώ! Θα το δεις γιαγιά!»
Πώς όσο τα έχει μέσα του, πάντα θα υπάρχει Ελπίδα..
Τ’ αδέρφια της ψυχής του να συναντήσει, και όλοι οι εξόριστοι μαζί,
Τον Τόπο τους να βρουν, εκεί που θα μπορούν τα Όνειρα ν’ Ανθίσουν..
υπέροχη γραφή ::yes.:: ::theos.:: | | elpidakwstopoulou
29-08-2009 @ 07:20 | δεν σούχει τύχει πολλές φορές να διαβάζεις ή ν ακούς κάτι και να λες..αα έτσι τόλεγα κι εγώ ή έτσι σκεφτόμουν που το ήξερε ;....τα λόγια και οι σκέψεις σου με κάλυψαν απόλυτα...δεν έχω να προσθέσω η να αφαιρέσω κάτι ......
Τον Τόπο τους να βρουν, εκεί που θα μπορούν τα Όνειρα ν’ Ανθίσουν..
::theos.:: | | Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
29-08-2009 @ 07:25 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | poetryf
29-08-2009 @ 08:06 | Πόσο μου μοιάζει αυτός ο ήρωας που περιγράφεις...
Και πόσο διαφέρει από'μενα συνάμα!
Καλό απόγευμα Θοδωρή μου
καλή, δημιουργική συνέχεια! | | Νεφελοβάτης
29-08-2009 @ 09:38 | Σ’ ευχαριστώ Πολύ Ελένη.
Και κάποιες σκέψεις που το σχόλιό σου μου έφερε. Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε, έτσι είχα μάθει και εγώ παλιά, ότι η Φιλοσοφία είναι κάτι με το οποίο ασχολούνται κάποιοι γέροντες σοφοί, που έχουν εκεί τάξει τη ζωή τους. Και θέλουν μέσα της «παιδείας», να μας μάθουν πως θα δουλεύουμε εξειδικευμένα, χωρίς να σκεπτόμαστε τίποτα περισσότερο από τα του στενού μας επαγγελματικού τομέα. Ναι καλή και χρήσιμη η εξειδίκευση κάποιες φορές, μα χρειάζεται να θυμόμαστε πως το Όλον φτιάχτηκε να υπηρετήσει. Και όταν το όλον χαθεί, χάνεται και της εξειδίκευσης το νόημα. Όταν κάποιος μαθαίνει να δουλεύει και να σκέφτεται έτσι είναι εύκολα χειραγωγήσιμος, μια και είναι εξαρτώμενος.. Όμως ας σκεφτούμε τους παλιούς επιστήμονες. Εκείνους που είχαν επιστασία επί των επιστημών. Εκείνων που και γεωγραφία και ποίηση και φιλοσοφία και ρητορική και αστρονομία και ιατρική και μαθηματικά ήξεραν και τόσα άλλα. Για να μπορούν να είναι επιστήμονες. Οπότε τελικά κατάλαβα. Πως η φιλοσοφία δεν είναι κάτι το απρόσιτο, μα μέρος της ζωής μας. Όλοι μας χρειάζεται να την έχουμε να την αναπτύσσουμε, να την ζούμε, μια και που χωρίς αυτήν, έρμαια στις βουλές εκείνων που άβουλους μας θέλουν θα είμαστε.. Και πάλι σ’ ευχαριστώ.
Καλησπέρα Κατερίνα,
Τα τελευταία είκοσι χρόνια που θυμάμαι, το «εκπαιδευτικό» σύστημα παπαγάλους θέλει να κάμει. Μια και όποιος δε σκέφτεται, ευκολότερα χειραγωγείται. Και καθώς η Παιδεία από τους εκάστοτε «κυβερνώντες» ελέγχεται, είναι επικεντρωμένη στη στείρα παπαγάλιση γνώσεων όπως πολύ σωστά είπες. Οπότε είναι θέμα δικό μας να ξεφύγουμε από αυτό και των γονιών να γίνουν δάσκαλοι πραγματικοί για τα παιδιά τους. Και βέβαια να απαιτήσουμε ένα σύστημα Παιδείας, που σκοπό να έχει να βοηθά τα παιδιά να γίνουν Ελεύθεροι Πολίτες και Άνθρωποι. Κι όχι προβατάκια. Μα για να γίνει, χρειάζεται και να ξέρουμε τι ζητάμε, μα και να το απαιτήσουμε!
Όσο για τις γλάστρες.. Έχω κάπου 200 στο μπαλκόνι μου εδώ, κι ας ζω σε διαμέρισμα στο κέντρο. Εντάξει είναι του πατέρα μου, οπότε γι’ αυτό πήρα τόσες. Μα και σε άλλα σπίτια που έμενα με ενοίκιο όταν ήμουν βόρειο Ελλάδα, πάλι είχα. Το αν θα έχουμε γλάστρες ή όχι, μα και ότι τη ζωή μας όμορφη κάνει, θέμα επιλογής είναι και απόφασης. Να δώσουμε χρόνο από μας για κάτι που στη φύση μας είναι.
Για τους επόμενους.. Το τι θα έχουν και από μας εξαρτάται. Όπως και το τώρα, έτσι και το μέλλον, από τις πράξεις μας γίνεται. Οπότε ανάλογα με αυτές, θα έχουμε ένα μέλλον ανθρώπινο μια γη πρασινογάλαζη, ή μια έρημο με λεφτά που ο αγέρας θα παρασέρνει ανάμεσα σε ξερασμένες αφάνες…
Καλό βράδυ και σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο.
Christa E., την καλησπέρα μου και σ’ ευχαριστώ που πέρασες.
Σ’ ευχαριστώ για το χαμόγελο και τα καλά σου λόγια DEPRINA
Καλησπέρα aprobleptos. Ναι τ’ αδέρφια της ψυχής. Όλους εκείνους και εκείνες που Ονειρεύονται έναν Κόσμο Ανθρώπινο, που έχουν το Δίκιο μέσα τους και το αναζητούν, που σκέφτονται με τα θέλω της καρδιάς τους κι όχι ότι μας έμαθαν να θέλουμε (βλέπε αμάξια, λεφτά, βίλες κτλ). Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο.
Καλησπέρα oneiropola. Τον Τόπο που Ου-τοπία μας είπανε, μα αληθινός μπορεί και να γενεί. Σαν το θελήσουμε, σαν το πιστέψουμε, σαν για κείνον παλέψουμε.. Σ’ ευχαριστώ.
Καλησπέρα **Ηώς**. Εύχομαι να έρθει ο καιρός που αυτή η απάνθρωπη πραγματικότητα Τόπο δε θα βρίσκει, ΟΥ- Τοπία θα γενεί.. Σ’ ευχαριστώ που πέρασες.
Καλησπέρα Γιάννη. Δεν το ξέρω με αποδείξεις ας πούμε, μα ναι το νιώθω. Το αισθάνομαι πως σε ένα σταυροδρόμι βρίσκομαι όπως και η Ανθρωπότητα εξάλλου. «Το ψιθυρίζει ο αγέρας, το τραγουδάει η αύρα η θαλασσινή, το λένε μεταξύ τους τα πουλιά», όπως θα έλεγε κι ο ποιητής. Ου-Τοπία θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είναι για να μην το αναζητήσουμε. Για να μην επαναστατήσει από την αφύσικη τη φύση που για μας φτιάξαν, το παιδί που μέσα μας κρύβεται.. Μια και ξέρουν πως «στα παιδιά ανήκει των ουρανών ο κόσμος».. Μόνο που ότι είναι πάνω είναι και κάτω, ότι είναι μέσα είναι και έξω.. Και ότι έχουμε μέσα μας, μπορεί και έξω να βγει, και να ανθίσει.. Σαν τα Όνειρα.. Δεν έχω πάει στους Δελφούς.. Δεν ξέρω το δρόμο.. Αν και όπως έλεγε ο Πυθαγόρας, «λεωφόρους μη βαδίζειν», οπότε το μονοπάτι μου χρειάζεται να βρω, για εκεί, και για όπου… Σ’ ευχαριστώ!
Καλησπέρα katiabid... Να αφουγκραζόμαστε μέσα μας.. Να ακούμε την Καρδιά και τα Θέλω μας τα πραγματικά. Να αισθανόμαστε, και να Ονειρευόμαστε. Να ξαναγίνουμε παιδιά, για να μπορέσουμε να πάμε.. Εκεί που η καρδιά μας λαχταρά.. Σ’ ευχαριστώ.
Την καλησπέρα μου Βασίλη. Σ’ ευχαριστώ που πέρασες.
Σ’ ευχαριστώ φραγκοσυριανος
Καλησπέρα και σ’ ευχαριστώ anagou. Είναι μεγάλο θέμα και με πολλές προεκτάσεις. Μα μέσα μας είναι, κομμάτι μας. Κι όλοι το αγνίζουμε, το ψηλαφάμε, όσο ευαίσθητο και να είναι. Μια και που νιώθουμε. Πως θα μπορούσε αλλιώς να είναι, πως χρειάζεται να είναι αλλιώς, αυτό που «πραγματικότητα» μας μάθαν ότι είναι…
Σ’ ευχαριστώ Ναταλία...
Καλησπέρα Ελπίδα. Ίσως να είναι σκέψεις που λίγο πολύ κάθε άνθρωπος, καθένας που θέλει και μπορεί να ονειρεύεται τις κάνει. Χαίρομαι που συν-ομιλησαμε. Να είσαι Καλά και σ’ Ευχαριστώ.
Την καλησπέρα μου Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ και σ’ ευχαριστώ.
Καλησπέρα Αθανασία μου. Δεν μπορώ να διακρίνω τις διαφορές, μα βλέπω ξεκάθαρα τις ομοιότητες. Βλέπω εκείνο το παιδί μέσα σου, που φανερώνεται και μας δίνει κομμάτια από την ψυχή του κάθε φορά που γράφεις. Βλέπω την ευαισθησία και την ομορφιά που έχεις μέσα σου. Βλέπω το τι Όνειρα ποιείς.. Και μπορώ να δω τον Κόσμο που λαχταράς… Σ’ ευχαριστώ καλή μου, Καλό απόγευμα.
Καλό βράδυ σε όλους. | | Celestia
29-08-2009 @ 16:13 | Αν μπορουσα να ακουσω την καρδια σου...
θα ακουγα το κυμα να σπαζει πανω μου!!!!!!!
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | giannisanas
29-08-2009 @ 23:42 | μια ευαίσθητη ψυχή που θέλει να ζει με την αλήθειατης (και για αυτό δε θα πεθάνει) | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
