| |
Θυμάμαι μου είπε κάποιος κάποτε ,
Όταν ο ήλιος κρύβεται πίσω απ τα βουνά
Πάρε του δρόμους του τίποτα ,
Το πλοίο για τα μέρη που δεν σε θυμούνται πια
Με αυτούς που έτσι απλά ξεχαστήκαν ,
Από το όνειρο που έκοψε τα άσπρα τους φτερά
Και τώρα πια σκυφτοί βαδίζουνε ,
Τη νύχτα τραγουδώντας σε υπόγεια σκοτεινά
Μα πως όμως !
Να ξεχάσω το όνομα της
και απόψε καθρεφτίζεται στον ουρανό η μάτια της ,
η εικόνα της , σφίγγει τη θηλιά της ,
πέφτω γυμνός στα ηλεκτροφόρα σύρματα της
θυμάμαι!
Του κύκλους των ματιών
Αυτούς που γαλήνευανε με το χαμόγελο της
Είπαν πως ίσως δεν γυρίσει
πως ίσως τη γοήτευε το μαύρο φως της δύσης
μα ξέρω !
τα χρόνια όταν περάσω
το άλογο της μνήμης μου μια μέρα να προφτάσω
να έρθει ένα ζεστό μεσημέρι
να αναστήσει την πνοή στου νότου το λημέρι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
