| |
Και κάποια μέρα θα με δεις να σου γνέφω αντίο καθώς θα λιάζεσαι μέσα στη γυάλα. Το γρασίδι πίσω απ’το γυαλιστερό γλόμπο σου θα ‘ναι φρέσκο και πράσινο, τα δέντρα του κήπου σου ψηλά και καλοποτισμένα, τα έπιπλα της βεράντας σου από πρώτης ποιότητας ξύλο. Στο τραπέζι τα φρούτα θα λάμπουνε στο μπωλ σαν να ‘ναι ψεύτικα και οι φίλοι σου θα κάθονται γύρω απ’την πισίνα με τα μαύρα γυαλιά τους, τα μπουρνούζια τους και κάποιο εξωτικό κοκτέιλ στο δεξί τους χέρι. Θα μοιάζει παράδεισος ο κόσμος σου κι εγώ θα λείπω. Η αποδοχή θα σου στολίζει το πρόσωπο καθώς όλα τα φώτα θα στρέφονται σε σένα.
Θα μοιάζεις ευτυχισμένος. Στα χείλη σου το ίδιο παιχνιδιάρικο χαμόγελο που ξεγέλασε κι εμένα. Στα μάτια σου η ίδια σπιρτάδα που με μάγεψε την πρώτη μέρα που κτύπησα την πόρτα της καρδιάς σου. Στη φωνή σου το ίδιο μεθυστικό τραγούδι που συγκίνησε κι εμένα την πρώτη φορά που τραγούδησες για μένα. Θα περιφέρεσαι ανάμεσα στους υποστηρικτές σου και θα υποκλίνεσαι καθώς θα δέχεσαι τα συγχαρητήριά τους. Θα ‘σαι ο άνθωπος που δεν γνώρισες όσο με κρατούσες στην ζωή σου.
Θα ξεχάσεις. Δεν θα θυμάσαι πως θυσίασα στο βωμό σου ένα-ένα τα όνειρά μου. Πως πλήγωσα με το κουζινομάχαιρο τον πόθο μου για να μην σου φέρνω αμηχανία. Θα ξεχάσεις πως το στόμα μου έσταζε λόγια αγάπης, πως τα μάτια μου έκλαιγαν συμπόνια, πως η καρδιά μου ψιθύριζε το θλιμμένο σκοπό της δικής σου, πως το μαξιλάρι σου είχε βραχεί και με τα δικά μου δάκρυα όταν θρηνούσες για την απώλεια ενός φίλου. Πως βυθίστηκα στις θάλασσες του πόνου σου όταν είχε γίνει χίλια κομμάτια η σανίδα σωτηρίας που σου ‘χα κάποτε χαρισει. Θα ξεχάσεις πως έριχνα φως στις νύχτες σου. Πως χωνόμουν στις αγκάλες σου για να σου σβήσω τις καυτές πληγές και τα στίγματα που άφησαν αυτοί που δήθεν σ’αγαπούσαν. Θα ξεχάσεις πως η σκέψη σου πολιορκούσε το μυαλό μου. Θα ξεχάσεις πως ξενυχτούσα υπενθυμίζοντάς σου να αγαπάς τον εαυτό σου. Θα ξεχάσεις πόσο αίμα ξέφυγε απ’τις φλέβες μου, πόσες στιγμές απ’το ημερολόγιό μου, μέχρι να σε πείσω πως αξίζει να πιστεύεις πως αξίζεις. Θα ξεχάσεις πως σε πίστεψα, πως σ’αγάπησα, πως σ’αγαπάω.
Κάποια μέρα θα με δεις να περνάω έξω απ’τη γυάλα σου. Θα χτυπήσω το τζάμι μα δεν θα μπορείς να μου ανοίξεις. Τότε κι εγώ θα ανοίξω τα φτερά μου και θα φύγω. Θα με δεις να αχνοφαίνομαι στον ουρανό σαν κουκκίδα από σύννεφο καθώς θα απολαμβάνεις ένα κυριακάτικο απόγευμα με αυτούς που σε πλαισιώνουν. Θ’αρχίσω να σου λείπω. Θα θυμηθείς πως άφησα τα ρούχα μου στο ντουλάπια της καρδιάς σου. Θα θυμηθείς πως τα ρούχα μου φοράνε το άρωμά μου. Θα θυμηθείς πως το άρωμά μου κάποτε σου τρυπούσε τα ρουθούνια. Θα θυμηθείς πως κάποια βράδια μισούσες την έντονη μου παρουσία. Ίσως να θυμηθείς πως κάποια βράδια μ’αγαπούσες. Θα θυμηθείς πως μου είχες υποσχεθεί μια θέση στη γυάλα. Θα θυμηθείς πως με ξέχασες. Και τότε μέσα στη χαρά για την επιτυχία σου, θα σου ξεφύγει κι ένα δάκρυ... Για το κομμάτι του παραδείσου που λείπει. Για εκείνη την κουκκίδα που φοβήθηκες να ρίξεις στον κόσμο σου γιατί νόμιζες –ο αφελής- πως ποτέ δεν θα χωρούσε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
