| |
Ειμαι δεμενος σε μια πλαστικη καρεκλα
φιμωμενος και νηστικος σε ενα βρωμικο υπογειο
γεματο προγραμματα τηλεοπτικα
ανθρωπινα μελη
και παγανιστικες , μυστηριωδεις γραφες
που μιλουν τον χαμο μου.
Και ομως μπορω
να διαλυσω τα κοκκαλα
αυτου του γερικου σκιαχτρου
που πριονιζει τις σκεψεις μου
και με μια μου κινηση
να κανω κομματια
τις βαριες σου αλυσιδες.
Εδω.
Ειμαι αφημενος σε μια αποθηκη
στην καρδια της τσιμεντενιας σου ερημου
σαν πραγμα που καθεται και αφηνει τις μερες
να γυρνανε σφυριζοντας χυδαια και γελωντας
τα πιο ομορφα χρονια
να φευγουν μακρια μου.
Και ομως μπορω
να απλωσω αν θελω
τα χερια μου
και να πεταξω μακρια,
πανω απο εναν κοσμο φωτεινο και γαληνιο
και μια εποχη
που ησουν δικια μου.Εδω.
Ειμαι ενα παιχνιδιαρικο , τρελο καρναβαλι γεματο χρωματα και μουσικη και ομως μπορω ναι μεινω σιωπηλος μια ζωη και στιχους να γραφω...φθηνους.
Και αστειους.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
