| |
| | Ψέματα |  | | |
Ο ουρανός,ο ήλιος τα σύννεφα.Μία μεγάλη κίτρινη αχτίνα χορεύει με τα χρώματα του γκρι και
του μπλε μα κανένα δεν της ταιριάζει.Καμία ομορφιά δεν την ικανοποιεί και έτσι αλλάζει σύννεφα,
αλλάζει θέση και τελικά χάνεται απογοητευμένη στο σκοτάδι της σελήνης.Κάπως έτσι ήταν και ο
ουρανός το βράδυ εκείνο στη Θεσσαλονίκη.Έκρυβε πίσω του ο ουρανός χαμένες ηλιαχτίδες,με
τα σύννεφα να παίρνουν σχήματα ανθρώπινα,γεωμετρικά,αφηρημένα. «Μυστήριος ο ουρανός»
μουρμούρισε ο Λεωνίδας.Κάθονταν στο λιμάνι της πόλης και χάζευαν ξαπλωμένοι την Πανσέληνο.
Αν και ήταν Γενάρης η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή και γεμάτη αστέρια.Και οι δυο κουρασμένοι από
το ταξίδι και από τις ετοιμασίες απολάμβαναν την στιγμή. «Θα θελα με ένα τόξο να σημαδέψω τα
σύννεφα και το βέλος μου να χτυπήσει το άσπρο βελούδινο στρώμα τους.Η πληγή να φτάσει μέχρι
την καρδιά και εγώ να δέχομαι ξαπλωμένος στο έδαφος τις σταγόνες που με μίσος θα πέφτουν
πάνω μου.Η βροχή να ναι τα δάκρυα τους»ο Λεωνίδας θα μπορούσε να ήταν ποιητής,θα μπορούσε
να αραδιάζει χιλιάδες φιλοσοφικές ιδέες αλλά δεν τολμούσε να μιλήσει για αυτά παρά μόνο στην
Ζωή και εκείνη τον θαύμαζε «Προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από τα συναισθήματα σου με τις
λέξεις,με όλα αυτά τα ποιητικά λόγια που χρησιμοποιείς», «Γιατί δεν με ρωτάς πάλι κάτι;Γιατί δεν
με κατηγορείς;», «Γιατί έχεις τόση μεγάλη δίψα για εκδίκηση;Γιατί θες να πληγώσεις κάποιον και
ύστερα να δέχεσαι με ευχαρίστηση την πτώση του;», «Γιατί κουράστηκα να με πληγώνουν»,
«Εσύ ποτέ δεν πλήγωσες κανέναν δηλαδή;», «Εγώ ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκα κανέναν».Και αν
τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να μιλήσει η Ζωή να τον κατηγορήσει για όσα της έχει κάνει δεν
μπορούσε.Δεν υπήρχε λόγος άλλωστε.Υπήρχε κάτι που εκτιμούσε σε αυτόν…πάντα την κοίταζε
στα μάτια.
Η αλήθεια και το ψέμα…Η αλήθεια πονάει,το ψέμα πληγώνει.Η αληθινές αγάπες στηρίζονται
μάλλον σε ένα μεγάλο ψέμα,τον έρωτα.Η φιλία στηρίζεται στην πιο μεγάλη αλήθεια,την αγάπη.
Αυτό που θαυμάζει η Ζωή στον Λεωνίδα είναι ότι ακόμα και τα ψέματα που της είχε πει,της τα
λέει κοιτάζοντας την στα μάτια.Και εκείνη συνειδητά δέχεται τα ψέματα του και αυτό όμως είναι
μια μορφή αλήθειας.Είναι αυτό που λέμε ότι τα παραμύθια τα πιστεύεις και σ’αρέσουν μόνο όταν
στα διηγείται ένας καλός παραμυθάς.
( [I] Όλες οι ιστορίες περί έρωτες,αγάπες και λουλούδια μοιάζουν λίγο πολύ μεταξύ τους.Υπάρχουν
όμως και κάποια ιστορίες που επιβεβαιώνουν τη θεωρία της μοίρας.Μπορείς να το πεις και κάρμα.
Δεν είναι πολύ παράξενο που υπάρχουν άτομα δίπλα μας που ενώ μπορεί να εξαφανίζονται για
λίγο χρονικό διάστημα ή ακόμα και χρόνια ολόκληρα επιστρέφουν πάλι σε μας;Δεν είναι πολύ
περίεργο που ακόμα και αν έχουμε να τα δούμε μήνες για αυτά τα άτομα τα συνασθήματα μας
είναι ίδια;Και πως γίνεται άραγε να έχεις ξεχάσει τη μορφή ενός ανθρώπου αλλά ακόμα να τον
αγαπάς;Πολύ παράξενα μου μοιάζουν όλα αυτά...Μήπως άραγε υπάρχει εντός γραμμένη η μοίρα
μας κάπου ή όλο αυτό είναι ένα ακόμη παιχνίδι του μυαλού μας,μια συνήθεια που μας γίνεται
εμμονή;Δεν μπορώ να απαντήσω με σαφήνεια. [/I])
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή | | | |
|
Helene52
14-09-2009 @ 09:00 | Θαυμάσιο !!!!!!!!!!!!!!!!
::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | sissaki ssss
14-09-2009 @ 09:04 | στη θεσσαλονικη ε.....??.........
φανταστηκα κι εγω μια Ζωη κι ενα Λεωνιδα...τους εδωσα προσωπα που ξερω καλα...και τους εβαλα εδω στην πολη μου...την ιδια πολη....να ζησουν αυτα που περιεγραψες...και ποσο αληθινα ηταν...ποσο πολυ τους ταιριαζαν!!!!!!
δεν ειναι πολυ περιεργο που ακομα κι αν εχουμε μηνες να δουμε αυτα τα ατομα τα συναισθηματα μας ειναι ιδια?
αναρωτιεμαι κι εγω πως γινεται να εχεις ξεχασει τη μορφη ενος ανθρωπου αλλα ακομα να τον αγαπας......
ας μας πει καποιος......
ουτε εγω μπορω να το εξηγησω......
δεν εχει λογικη......
κι εσενα που εισαι ενας απο μας.........σ ευχαριστω.........
| | yiannistellidis
14-09-2009 @ 10:09 | anektimito ayto pou egrapses !!!!!! tin kalispera mou !!!!! kai xeromai pou to diavasa pragamtika!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | stavroula_in_love
14-09-2009 @ 11:43 | H μοίρα... Πάντα μας ακολουθεί, μας κυνηγά... και πάντα παίζει αυτά τα παράξενα παιχνίδια της... Πολύ όμορφο!! | | MASTER
17-09-2009 @ 16:59 | πάρα πολύ ωραίο, φίλε.
Και το κείμενο και το σχόλιό σου πολύ ενδιαφέρον!
Για μένα η μοιρα δεν είναι γραμμένη, δεν το πιστεύω αυτό.
Πιστεύω όμως ότι οι συγκυρίες της τύχης φέρνουν έτσι τα πράγματα ώστε να φαίνεται πως είναι...
Και πιστεύω πως η τυχαιότητα των πραγμάτων είναι το πιο συναρπαστικό στη ζωή.
Τώρα, για τους ανθρώπους σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που σφηνώνονται γερά μέσα μας... Και η εικόνα τους δε ξεθεμελιώνεται εύκολα | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
