| |
θυμαμαι σαν χθες εκεινη την πλατεια
με το αγαλμα στη μεση
χιλια τα ονειρα σε ενα παγκακι
ιδεες πουλια που κουρνιαζαν στο διπλα το δεντρι
ψελιζαμε τις λεξεις σε ενα φιλο
ειχαμε δικαιολογιες να βγουμε απο το κελι
ηταν η πλατεια μια θεση
ενα οχι στο μελλλον το αβεβαιο κενο
μια ελπιδα για λυτρωση απο οτι αναλωνει το παρον
το αγαλμα να στεκει
αγνωστου γλυπτη το ονομα ειχε θεση
σε ενα κοσμο τοσων γνωστων
μα την πλατεια την γκρεμισαν ενα βραδυ
ετσι γρηγορα σχεδον βιαστικα
εγινε παρκινγ διχως διαμαρτυρια
το αγαλμα εγινε μεταλλο σε ενα χυτηριο
σωληνες για ενα κυκλο ανανεωτικο
ετσι αποτομα βιαστηκαμε μεγαλωσαμε
φυγαμε απο το κελι και μπηκαμε σε φυλακη
θρηνησαμε το παγκακι την πλατεια
μα ευκολα πηραμε την θεση στο παρκινγ το κενο
μα καποτε τα βραδυα οταν τα αστρα αγναντευουμε
σκεφτομαστε το αγαλμα εκεινο το βουβο
εκεινη την μικρη πλατεια
οτι ξεπουλησαμε να μπουμε στο κοσμο των γνωστων
πιανει τοτε τη ψυχη μελαγχολια και κουρνιαζει μεσα μας η σιωπη
οτι βολεψαμε για παντα θα μας στοιχειωνει σε ενα γιατι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
