| |
τα φωτα της πολης προσπερνουν
στην ερημο γινεται η βουη του κοσμου αχος
και χανεται σε θροισμα ανεμου
κρατα τις μερες και τις λεξεις σου για σενα
του αδη τα καζανια μην αφησεις
να σου καψουν την ψυχη
της πυθιας τις λεξεις αγνοησε
ποτε σου μην πιστευεις σε χρησμους
κουφια τα λογια διττες οι φρασεις
παντοτε την αληθεια θα αγνοας
και τον εαυτο σου θα χασεις
σειρε τις αλυσιδες σου τον κερβερο πνιξε
τις πυλες του αδη γκρεμισε και τα κελια
αρμυρα του κοσμου πιες και μεθυσε
κοινωνια και μετανοια
μεσα απο τα στηθια σου μενουν χαρακιες
μα για τους ισκιους φοβος κανεις
αδυσωπητη και τυφλη η τυχη
δαιμονες καθεις μας φερει
μα στο τελος οτι δεσμευει
μπορει να το συνθλιψει
και την τυχη στα χερια του να εχει
θρεφει σκουλικια ο φοβος
μα ο ηλιος τα τυφλωνει
οσοι ποθησανε πολλα
μα δεν εκαναν τιποτα για να κερδισουν
αναξιοι σαν ηταν χασαν και τα λιγα
μα αν περασεις τον καιαδα και επιζησεις
ηλιου ανατολη και αυριο δικαια θα ελπιζεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
