Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Κόκκινο
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130677 Τραγούδια, 269443 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Κόκκινο
 
Το ποτάμι φούσκωσε
βάφτηκε κόκκινο
κι όλες οι ανάσες
που μαζί σου μοιράστηκα
έγιναν ομίχλη σε ξερή κοίτη
κι ο δικός σου πόνος
κι ο δικός μου πόνος
ταξίδεψαν στο σύννεφο
ψάχνοντας να βρουν
τις ξέρες
που έμειναν στεγνές
για να στάξουν
το δακρυσμένο τους σώμα
να ξεπλύνουν το κόκκινο
από το δικό σου αίμα
από το δικό μου αίμα
μη γεμίσει πάλι ο ποταμός κόκκινο
μ' ανομολόγητη αγάπη
με πόθους κρυφούς.

Σταγόνα σταγόνα ο πόνος
ραγίζει τα όνειρα
με τη θλίψη να κατοικεί μόνιμα
στο βλέμμα, στο ξερό στόμα
κάρβουνο αναμμένο
που γίνεται στάχτη σιγά-σιγά
απλώνεται στα σώματα,
τα μάτια σε λίγο
δεν θάχουν πια δάκρυα
για να πλυθείς
θα στεγνώσουν
σε χρόνους αναμονής...



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 5
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Κομμάτια μνήμης βγαλμένα θαρρείς από ιστορίες έρωτα-φαντασίας-ζωής.
 
La Petite
22-09-2009 @ 21:51
τα μάτια σε λίγο
δεν θάχουν πια δάκρυα
για να πλυθείς
θα στεγνώσουν
σε χρόνους αναμονής............... ::theos.:: ::theos.::
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να περιμένεις.... έχει γραφτεί νομίζω στο περιμένοντας τον Γκοντό..... (όχι τον Κοντό, αλλά τον κεντρικό ήρωα του γνωστού θεατρικού έργου.... ο οποίος νομίζω τελικά δεν έρχεται ποτέ....) ένα σινιάλο, ένα φιλί..... κάτι...... ::blush.::
sofia strezou
22-09-2009 @ 22:06
Ξέρεις La Petite, είναι πολύ δύσκολο να υπερβείς ο ίδιος τον ευτό σου κι ακόμα πιο δύσκολο να περιμένεις την άφιξη μιας υπερβατικής φιγούρας που θα σε σώσει και που δεν έρχεται ποτέ. Άλλωστε όλο το θεατρικό του Μπέκετ σ' αυτό τον μύθο στηρίζεται.
Όμορφη μέρα να έχεις!!
oneiropola
22-09-2009 @ 23:32
Σταγόνα σταγόνα ο πόνος
ραγίζει τα όνειρα
με τη θλίψη να κατοικεί μόνιμα
στο βλέμμα, στο ξερό στόμα
κάρβουνο αναμμένο
που γίνεται στάχτη σιγά-σιγά
απλώνεται στα σώματα,
τα μάτια σε λίγο
δεν θάχουν πια δάκρυα
για να πλυθείς
θα στεγνώσουν
σε χρόνους αναμονής...
προσπαθουμε

Καλημερα Σοφακι πολύ όμορφο μα πονεμένο
Προσπαθούμε να βάλουμε λίγο φως στην ψυχή μας και όλα γίνονται ::theos.:: ::hug.:: ::hug.::
akolouthos
23-09-2009 @ 01:17
!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σοφάκι .............παααααααααρα πολύ καλό
μηχανοδηγος
23-09-2009 @ 02:59
Όμορφο....

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο