| |
| | Ο χορός |  | | | Με αυτό το κομμάτι το φαντάστηκα! http://www.youtube.com/watch?v=1KJoZ-RXYrE | | |
Ήταν μια ακόμα συνηθισμένη μέρα όπως οι άλλες.
Ντύθηκε, βάφτηκε και ετοιμάστηκε να πάει στο εστιατόριο.
Η κράτηση στο ίδιο όνομα όπως πάντα.
Κάθησε, πήρε ένα κόκκινο κρασί και απολάμβανε την μουσική της ορχήστρας...
Μετά από κάποια ώρα έπαιξε το αγαπημένο της ταγκό, εκείνο που χορεύανε πάντα μαζί...
Σηκώθηκε και άρχιζε να χορεύει μόνη της...
Κάθε της κίνηση, κάθε της φιγούρα ήταν μισή, έλειπε εκείνος...
Η ορχήστρα δεν ξαφνιάστηκε που την είδε, ούτε και οι θαμώνες ή το προσωπικό του μαγαζιού...
Ήξεραν... Κάθε μέρα, την ίδια ώρα έπαιζαν το ίδιο τραγούδι και η κομψή, μυστήρια κυρία σηκωνόταν να χορέψει με τα μάτια της κλειστά...
Ύστερα καθόταν στο συγκεκριμένο τραπέζι το οποίο είχε έναν φάκελο κλειστό.
Εκείνη δεν τον άνοιξε ποτέ και φυσικά το προσωπικό το σεβάστηκε...
Όταν την ρώτησε ένας σερβιτόρος τι περιέχει αυτός ο φάκελος εκείνη χαμογέλασε πικρά και είπε: “ Ας ελπίσουμε να μην το μάθει ποτέ, κανείς... “
Κανείς δεν ήξερε το όνομά της, η κράτηση ήταν σε αντρικό όνομα κι εκείνη δεν είχε την διάθεση για κουβέντα...
Όλο το βράδυ, κάθε βράδυ τα μάτια της ήταν καρφωμένα στην είσοδο σα να περιμένει κάποιον μα κανείς, ποτέ δεν έκατσε στο τραπέζι της...
Ύστερα από πέντε χρόνια που γινόταν αυτό, η κυρία για πρώτη φορά δεν εμφανίστηκε, ούτε ακύρωσε την κράτηση...
Το εστιατόριο αποφάσισε να μην δώσει σημασία και να συνεχίσει να έχει το τραπέζι στο όνομά της. Άλλωστε ήταν πολύ καλή πελάτισσα.
Πέρασε ένας μήνας και τότε ήρθε ένας κύριος και είπε το όνομα στο οποίο είχε κάνει κράτηση εκείνη...
Όλοι στο εστιατόριο είχαν αναστατωθεί και κοιτούσαν όλο περιέργεια να δουν ποιος είναι αυτός ο άντρας που γνώριζε την μελαγχολική γυναίκα για την οποία τόσα χρόνια δεν ήξεραν τίποτα...
Τον πήγαν στο τραπέζι όπου καθόταν εκείνη κι ας είχαν αλλάξει πλέον την κράτηση και του παρέδωσαν τον φάκελο...
Παρήγγειλε ένα κόκκινο κρασί και άνοιξε τον φάκελο.
Μέσα είχε ένα γράμμα το οποίο έλεγε:
“ Αγάπη μου άργησες... Ήξερα πως κάποια στιγμή θα ερχόσουν μα τώρα πλέον, αν το διαβάζεις αυτό, είναι αργά... Πριν δύο χρόνια χωρίσαμε ενώ ξέραμε και οι δύο πολύ καλά πως αγαπιόμασταν ακόμα! Μα ήμασταν τόσο πεισματάρηδες που χάσαμε κάθε ίχνος ο ένας του άλλου...
Ύστερα από ένα χρόνο από τον χωρισμό μας έμαθα πως η καρδιά μου δεν θα αντέξει για πολύ καιρό ακόμα. Εκείνη την μέρα ήρθα εδώ και περίμενα την στιγμή που θα σε δω... Έκλεισα αυτό το τραπέζι στο όνομά σου (γιατί και τότε έτσι είχε γίνει) και περίμενα εδώ... Δεν ξέρω πόσος καιρός θα έχει περάσει τώρα ή για πόσο με έχασες... Όπως και να 'χει πλέον δεν υπάρχει γυρισμός! Η καρδιά μου δεν άντεξε προφανώς ακόμα και αν κάθε χτύπο της -μέχρι και τον τελευταίο- τον είχε για σένα. Λυπάμαι που σε έχασα. Σε αγαπάω ακόμα... Να είσαι ευτυχισμένος!”
Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του κι εκείνη την στιγμή άκουσε το τραγούδι...
Σηκώθηκε και χόρεψε μόνος του...
Ο χορός δεν ολοκληρώθηκε ποτέ τελικά, έμεινε για πάντα μισός...
[align=right][B][I]J-M...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | And it was written up in the book of life... | | | |
|
pithanos
23-09-2009 @ 18:23 | ::oh.::
είδες τι γάτα η ορχήστρα.. στο δάκρυ άρχισε το ταγκό
::laugh.:: | | Jorlin
24-09-2009 @ 03:16 | Πολύ ρομαντικό και συγκινητικό. . .
Αν και, όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται χωρίζουν, πάει να πει πως τουλάχιστον ο ένας δεν αγάπησε αρκετά . . . | | Χρήστος Γιουσμαδόπουλος
25-09-2009 @ 07:34 | Πολύ συγκινητικό... ::cry.::
Καλό ΣΚ Κανελλία μου! ::hug.:: | | γαλάζια πεταλούδα
11-02-2010 @ 18:56 | ::cry.:: ::cry.:: ::cry.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
