| |
Προμηθέας (Γίγαντας μ.Χ.)
Μονάχος μου στοχάζομαι
σ’ αιώνιο χρόνου τέλμα
θνητών ύβρη τη μέγιστη
κι αποκοτιάς μου σφάλμα
Ανθρώπους εστοργίστηκα
που σφόδρα εκλιπαρούσαν
ανέχειες τους σπάραζαν
στα σπήλαια oπου ζούσαν
Ορδές αντρειωθήκανε
με της φωτιάς τη χάρη
κι εγώ καταδικάστηκα
δεσμώτης στο νταμάρι
Στη σκιά της προίκας της λαμπρής
κατάρα τους κρυμένη
Με πόθο δύναμης Θεών
για πάντα τυφλωμένοι
Εστάχτησε τους η ψυχή
μολύβιασε η καρδιά τους
με κάτεργων λαβύρινθους
που ’χτίζαν νοερά τους
Απατηλά και κάλπικα
είδωλά τους χτιστήκαν
Ολύμπιους αρνήθηκαν
κι ’αλληλοσπαραχτήκαν
Θεοί του Ολύμπου εξόριστοι
ρημάδια τα ιερά τους
γιαν άλλο κόσμο εκίνησαν
μαζί και η λήσμονιά τους
Στερνή ο Δίας εντολή
έδωσε στον Αητό του
με άφησε και πέταξε
κοντά στον Κύριο του
Θύτης, θύμα και μάρτυρας
σε γης ψηλό κατάρτι
ετών μετρώ ανάβαση
σε σιδερένια πλάτη
--------------------------------
Αιώνες φθείραν κιβωτό
δραπέτευσε η Ελπίδα
σιμά μου ήρθε να κουρνιαστεί
με Λευτεριάς αχτίδα
Πήρε φωτιά στα στήθια μου
σπίθα στερνή αγάπης
Με μιάν ανάσα εσάλπισα
στων πέρατων της άκρης
Σοφία, Ειρήνη συνοδοί
του σύμπαντος μητέρα
η Δέσποινα κρατά λευκή
του κόσμου πρώτη μέρα
Κι εγώ ελεύθερος ξανά
στ’ αστέρια να γυρίσω
ονείρων τα μαγέματα
να γλυκοσεργιανίσω
Ανθρώπους όλους τους εγώ
καλά θα κατηχίζω
ζωής μέγα το μυστικό
βαθιά που ενστερνίζω
Του Ήφαιστου παρήγγειλα
καρδιές χρυσές να φτιάσει
να τις δωρίσω στους θνητούς
αγάπη μη κοπάσει
Διός ακέραυνη βροχή
τη γη να ευλογίσει
ανθρώποι να συμπορευτούν
ξανά μ’ όλη τη φύση
Απόλλωνος καθάριο φώς
αυγή να τους επλένει
μεσήμερον Αμάλθειο
το κέρας να χορταίνει
Εσπέρα Πάνας οδηγεί
σε Διόνυσου το σπίτι
Ορφεύς νυκτώς ευχές ωδεί
από την Αφροδίτη
Ο Άρης ν’ αποκοιμηθεί
η Έρις να σωπάσει
ο φόβος να λησμονηθεί
κι ο πόνος να σχολάσει
Το μυστικό ηλιοφάνερο
με πλάσης χωρωδία
ευδαίμων γέλιο αειθαλές
σε νέαν Αρκαδία
Μόνο μ’αγάπης φλόγισμα
ανάβουνε τ’αστέρια
λυτρώμενοι της φοίνικες
παντοτεινά τους ταίρια
(3-9-2009)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
