| |
Είναι λιγάκι ν' απορεί
κανείς με την καρδιά του
που κάνει ότι μπορεί
να ζει σε μια ματιά του
είχε καιρό να κοιταχτεί
στον κοντινό καθρέφτη
δεν είχε μεράκι να φτιαχτεί
σε μιαν αυλαία που πέφτει
η άτονη συνήθεια για ζωή
που στ' άπειρο σε φέρνει
μέχρι την ύστατη πνοή
που την ψυχή του παίρνει
στο μεταξύ αναπολεί
μιας μνήμης το σημάδι
σαν εμποράκος που πωλεί
έναν ονειρόσακο ρημάδι
θυμάται και ξεχνά να ζει
τις όποιες στερνές ανάσες
είναι κλειστό το μαγαζί
που έφτιαχνε τις κάσες
μα να πεθάνει ξέχασε
και τη ζωή σκορπάει
ότι αγαπούσε έχασε
κι ο δρόμος όπου πάει
πιάνει μολύβι και χαρτί
κάτι στερνό να γράψει
τα διαμάντια στην αυγή
σκορπά για να τα κάψει
παίρνει η πένα του φωτιά
κι σκέψη του με ζέση
ούτε που ρίχνει μια ματιά
στη μέρα που 'χει πέσει
χάρη του κάνει η ζωή
κοντά της τον κρατάει
η γραφή παίρνει πνοή
κι πένα του ξανά γελάει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
