| |
Νιώθω μια απέρνατη κενότητα. Ένα κενό και ο φόβος μήν πέσω μέσα στην άβυσσο. Ίσως να φοβάμαι, πιοιος ξέρει.
Κανείς δεν μπορεί να μπει μεσα στην ψυχή μου, να δει την μαύρη απελπισία που έχει φωλιάσει και δεν λέει να βγει.
Για πάντα, για πάντα θα μείνει εκεί, να βασανίζει την καχεκτική ψυχή μου.
Γιατί, ενώ έχω τόσους ανθρώπουε κοντά μου, νιώθω τόσο μονος, τόσο αβοήθητος, τόσο ξένος.
Η γη αυτή δεν είναι δική μας, εμείς μόνο ζούμε εδώ για λίγο.
Τι θα αλλάξει αν φύγω; Σε ποιον θα λείψω;
Τα δακρυά μου είναι μόνο για μένα. Θρηνώ για τη χαμένη ζωή μου. Κι αναρωτιέμαι, υπάρχει λόγος; Υπάρχει λόγος για ότι γίνεται σ' αυτή τη γη, σ'αυτήν την άθλια μικρή ζωή ενός ανθρώπου; Όχι, ίσως, μπορεί... ποτέ όμως ναι.
Είμαστε μόνοι λοιπόν; Γιατί δεν γνωρίζουμε; Γιατί μόνο ρωτάμε; Γιατί μόνο φοβόμαστε; Αδυναμία....
Μια γραμμή με άσπρη κιμωλία, σ' εναν κατάμαυρο πίνακα είναι η ζωή...
Περνάει γρήγορα, μα τελειώνει αργα...
Ίσως γιατί διστάζει λίγο πριν το τέλος, να βουτήξει απο μόνη της στο κενό, στο άδειο άπειρο της φαντασίας.
Σ' έναν ξένο μακρυνό κόσμο, άδειο και γυμνο. Πονάχα σκοτάδι, μόνο αυτό.
Ασημαντότητα, η λέξη για όλα...
Ο λόγος που όταν γεννιέσαι κλαις είναι γιατί ξέρεις πως κάποτε θα πεθάνεις...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
