| |
| | Σ' ένα βλαμμένο δρόμο |  | | | "Με το δεξί να μπω να μην χαλάσω, Τη στολισμένη ετούτη σας γιορτή, Αύρα ζεστή σα σκέψη να περάσω Και να χαθώ σα δάκρυ στη βροχή¨¨ | | |
"Κάποτε τα όνειρα μένουν… κάποτε η ζωή τ’ αλλάζει (όπως το βλέμμα σου) Όταν μέσα στα κουρασμένα μάτια της ζωής θα δεις την αγάπη να χορεύει με τη συνήθεια αντίκρυ τότε μόνο θα καταλάβεις την αξία της πρώτης και την αχρηστία της δεύτερης, μέχρι τότε καλή τύχη…"
Σε μια σκέψη από το χθες, απόψε πως βουλιάζω
Ανακατώνω τον καιρό κι ύστερα ξαγρυπνώ
Να βγω πιο πάνω δε μπορώ, αλήθεια ή διστάζω
Κι έτσι χαμένος και μικρός, το χρόνο σπαταλώ
Πότε με τη τύχη μου, τα βάζω και θυμώνω
Κι άλλοτε με τη θλίψη μου, που όλο με κοιτά
Κι όσο αφήνω την καρδιά τόσο την ανταμώνω
Όταν ή νύχτα ξαμολά, τα μαύρα της σκυλιά
Διαβάτης είμαι μάτια μου, σ’ ένα βλαμμένο δρόμο
Στο ίδιο σημείο βρίσκομαι, όσο κι αν περπατώ
Τον άδειο σάκο μου βαστώ, στον ένα μου τον ώμο
Στον άλλο την βλακεία μου κι ένα βαρύ καημό
Πώς να χωρέσω μες στο φως, έτσι που πάντα σβήνω
Και πώς να αντέξω τη ζωή, που όλο θέλει φως
Λίγο απ’ το χθες όπου πατώ, παράξενα αφήνω
μα το μαζεύω κάθε αυγή, κρύος και σκυθρωπός
απ’ τους ανθρώπους μονάχα, κρατάω την σκοτούρα
το βλέμμα που λαβώθηκε και πώς να γιατρευτεί
στης μοίρας που χαμογελά, ξαπλώνω την καμπούρα
και περιμένω μαγικά, να αλλάξει η ζωή
όπως η θάλασσα σκορπά, τα λόγια της στα βράχια
κι όλες οι λέξεις γίνονται πάνω τους χαρακιές
έτσι χορταίνω να μισώ και ν’ αγαπάω τάχα
τα λόγια που σου χάριζα, κάποιες θολές βραδιές
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Μενω μόνος μου στο μόνο που μου μένει | | | |
|
malkon64
30-09-2009 @ 12:30 | "Με το δεξί να μπω να μην χαλάσω Τη στολισμένη ετούτη σας γιορτή Αύρα ζεστή σα σκέψη να περάσω Και να χαθώ σα δάκρυ στη βροχή¨¨
Κρατώ τον Πολύ Ωραίο αυτό Τίτλο ΑΞΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ !!!!!!
Υ.Γ. (Η με το δεξί η με το αριστερό κανένα πρόβλημα ! και τα δύο είναι χρήσιμα και οχι μόνο το ένα !!). | | sofiagera
30-09-2009 @ 12:46 | όπως η θάλασσα σκορπά, τα λόγια της στα βράχια
κι όλες οι λέξεις γίνονται πάνω τους χαρακιές
έτσι χορταίνω να μισώ και ν’ αγαπάω τάχα
τα λόγια που σου χάριζα, κάποιες θολές βραδιές ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Γιάννης Ποταμιάνος
30-09-2009 @ 12:48 | απ’ τους ανθρώπους μονάχα, κρατάω την σκοτούρα
το βλέμμα που λαβώθηκε και πώς να γιατρευτεί
στις μοίρας που χαμογελά, ξαπλώνω την καμπούρα
και περιμένω μαγικά, να αλλάξει η ζωή
Πολύ ωραίο Κωνσταντίνε
καλό βράδυ
::yes.:: ::yes.:: | | Xωρολάτρης
30-09-2009 @ 12:49 | Είναι πάρα πολύ ωραίο το ποιημά σου Κωνσταντίνε..Εχει μια αβίαστη ροή και κουβέντες που μένουνε για τα καλά μέσα μας..Θα ξεχώριζα τον τίτλο του "βλαμμένου δρόμου" που εμένα προσωπικά μου με βάζει στον ίδιο χώρο που κατοικεί το "βλακώδες μαραμπού" τα Καββαδία ,αλλά και την "σκοτούρα" που λες πως κρατάς από τους ανθρώπους..
Μπράβο! | | iokasth
30-09-2009 @ 13:14 | Τι να σχολιάσω, είναι
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΌ!!!!
ΝεφΕλλη | | monajia
30-09-2009 @ 13:34 | ουδεν σχολιο..
φανταστικο...... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
