| |
Πολλές οι λέξεις. Και στριμώχνονται στο μυαλό
Για το χλωμό φως της λογικής που όλο λιγοστεύει.
Τόσες μέρες που περίμενα για τη διαφωτιστική ανάλυσή σου,
Έχασα το τρένο που θα με ‘παιρνε για αιώνιες διακοπές στον Άρη.
Κουράστηκε ο Έρωτας να υποφέρει τα καμώματά σου
Και φυλλομετράει περοδικά για να πεθάνουν τα λεπτά που δεν περνάνε.
Εκείνο το παραμύθι που δεν τέλειωσες αρνείται να μιλήσει,
Κι έβαλε για τέλος μια ανιαρή συμβατική σιωπή που δεν είχε απαιτήσεις.
Πολλές οι λέξεις. Και περιφέρονται σαν φλόγες γύρω απ’την καρδιά
Τώρα που τις διώχνει το μυαλό απ’τα δωμάτιά του.
Τόσες νύχτες που δεν φάνηκες στον ξύπνιο μου,
Στον ύπνο μου το μπόι σου μετρούσα. Είχα για μέτρο τις στιγμές
Που γίναν όνειρα προτού να γίνουνε αλήθεια.
Βάρεθηκε η αλήθεια να σε ψάχνει ανάμεσα στα ψέματα, στις αυταπάτες,
Στις ντροπές, στα ‘θέλω’, στα ‘δεν θέλω’ σου,
Στα ‘δεν μπορώ γιατί φοβήθηκα’, ‘γιατί φοβάμαι να σε νιώσω’.
Πολλές οι λέξεις, δεν χωρέσανε στο γράμμα που σου έγραφε
Η μοναξιά μου. Είχα πολλά να πω, μα χαράμισα άπειρο χαρτί
Για τη φράση (λέξη;) ‘σ’αγαπάω’.
Θα σου ‘λεγα για την πίτσα μας που κρύωσε.
Το παγωτό μέντας που ήθελα να σε κεράσω
Μια μέρα που έβρεχε λιακάδα.
Για την ομπρέλα από εφημερίδα που δεν θα ‘βρισκες καθόλου πρακτική
Και θα γελούσες.
Για εκείνο το διήγημα για τα γυάλινα γοβάκια που όλο σπάνε.
Για τις φωνές που σπάνε πριν να γίνουν ήχος.
Για τους καθρέφτες που σε δείχνουν πιο χοντρό
Για να σφίγγεται η ψυχή σου απ’της απόρριψης τον πόνο.
Για εκείνη την εξίσωση στην άλγεβρα
Που δεν αξιώθηκα να λύσω.
Για εκείνη τη μέρα που τρελάθηκα
Όταν σε είδα να προβάρεις το ‘αντίο’.
Για τις κλεφτές ματιές που είχα ρίξει στους πρώτους σου στίχους.
Για τα τζάμια που δεν θέλω να κοιτάζω
Για να μην έρχομαι αντιμέτωπη με τον εγκληματία εαυτό μου.
Θα σου ‘γραφα δυο φορές το ‘σ’αγαπώ’
Για να ξεχνάς το ένα, να θυμάσαι τ’άλλο.
Μα μου ‘πανε. «Πολλές οι λέξεις σου, το ‘σ’αγαπώ’
Είναι πολύ μεγάλη λέξη.» Πολλές οι λέξεις και δεν γράφτηκαν στη μνήμη σου,
Δεν θα συνοδεύουν την ανάμνησή μου.
Μου ‘χανε πει να συνοψίσω. Και κοίτα τώρα πια τι μένει.
Μια άδεια περίληψη. Η πίτσα που κρύωσε, το παγωτό που έλιωσε,
Το βιβλίο που κιτρίνισε, μια τσαλακωμένη ομπρέλα.
Σκονισμένοι καθρέφτες, και στίχοι που ξέπεσαν,
Άλυτες εξισώσεις που αναπαράγονται, πληθαίνουν.
Σκέψεις, παραστάσεις, η ηχώ του αντίο, κουρτίνες και τζάμια,
Και εγκληματίες που δεν αποδέχτηκαν ποτέ την ύπαρξή τους.
Λόγια ηλιθίων που φοβούνταν να μιλήσουν. Να τι μένει.
Μια περίληψη καταστάσεων.
Τα συναισθήματα; Λυπάμαι, αυτά δεν μπόρεσα να τα συνοψίσω
Κι έτσι τα προσπέρασα. Βλέπεις...
Παντού ξεφύτρωνε το καταραμένο ‘σ’αγαπώ’
Κι εγώ σαν πονόψυχη δειλή... δεν ήθελα, δεν μπόρεσα –δυστυχώς-
Να το κομματιάσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
