| |
| | Το Τέλος των Ημερών (μέρος 10) |  | | |
Περπατώ στο στενό παράδρομο με το γνωστό μου σύνδεσμο. Μου ψιθυρίζει κάποιο όνομα. Βρίσκω την όλη μυστικότητα υπερβολική και ως εκ τούτου αστεία. Εκείνος εκνευρίζεται. Εν τω μεταξύ, έχουμε γίνει σχεδόν συγγενείς. Μετά από χρόνια, με ξαναβρίσκει να κάθομαι στην ίδια ακριβώς θέση, στο ίδιο ακριβώς συνέδριο, όπως χρόνια πριν. Κάθεται δίπλα μου, κρατώντας ένα ποτήρι αλκοόλ. Ταξιδεύουμε μαζί σε κάποιο ακριτικό νησί, κυνηγώντας όπως συνήθως κάποιο στόχο, αποστολή που πρέπει να ολοκληρωθεί σε 9 το αργότερο ημέρες. Εκείνος δεν καταλαβαίνει το συγκεκριμένο χρονικό περιορισμό. Μελετάμε μαζί πολλές υποθέσεις. Εκείνος αφάνταστα αναλυτικότερος από μένα, με ένα συνεχές αίσθημα ενοχής, ακόμα κι εκεί που δεν θα έπρεπε. Μου δανείζει την εξάρτησή του και γίνομαι στόχος αντί αυτού. Παρουσιαζόμαστε σε στέκια υπόπτων, παίζοντας το γνωστό παιχνίδι του καλού και του κακού. Περιέργως, ο κακός είμαι πάντα εγώ. Διατηρώ νηφαλιότητα κατά τις παράλληλες περιπέτειές του (πολυσχιδής προσωπικότητα, ασχολούμενη ταυτόχρονα με πολλές διαφορετικές υποθέσεις) και τον ακολουθώ, χωρίς πάντα να καταλαβαίνω περί τίνος πρόκειται. Του λέω ψέματα, όπως κι εκείνος σε μένα, για να περισώσει ο καθένας όποια αίσθηση ιδιαιτερότητας είναι δυνατόν. Ανεβαίνουμε στο φωτεινό λόφο που δεσπόζει πάνω από την πόλη, εμείς οι δύο και κάποιος τρίτος μαζί μας και ξέρω ότι με έχουν προδώσει.
Τις νύχτες ξυπνάω πια νωρίς και περνάει ώρα μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Ακούω πίσω από τις λέξεις. Ψάχνω για κάτι αληθινό, πίσω από αδέξια κι ανεπιτήδευτα λόγια, ανθρώπων που στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τι λένε. Κάθε βράδυ βρίσκω στηρίγματα που κάθε πρωί εξαφανίζονται. Παραπαίω σαν κόκαλο, σαν λύκος, ή σαν σκυλόψαρο. Σαν καρχαρίας, περιμένω και βαριέμαι.
Τι περιμένω, ψάχνοντας με τα μάτια μου στα φώτα, προς στιγμή δεν μπορούσα να θυμηθώ. Εάν υποθέσουμε ότι, ασχέτως της προσωρινής άδειάς μου, εργαζόμουν, σίγουρα δεν θα μπορούσα να θεωρηθώ αφοσιωμένος στην εργασία μου, με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Συνέχιζα να παίρνω πρωινό στο σπίτι κι όχι καθ’ οδόν. Προτιμούσα τη μουσική από τις εκπαιδευτικές επί διοικητικών θεμάτων εισηγήσεις. Εάν κάποιος με ξύπναγε στη μέση του ύπνου μου για να με ρωτήσει ποιος είναι ο σκοπός της επαγγελματικής ζωής μου, θα εισέπραττε κάποια παντελώς απρόβλεπτη και άσχετη μη επαγγελματική απάντηση.
Το ντύσιμό μου κι όλη μου η εμφάνιση γενικά, παρέπαιε (όχι ηθελημένα) μεταξύ τυπικού και ατημέλητου ή απεριποίητου.
Πολυάσχολοι άνθρωποι, ατημέλητοι πάνω από την επιμέλειά τους, άνθρωποι που βρίσκουν εξαντλητικό νόημα σ’ αυτό που (υποτίθεται ότι) κάνουν, άνθρωποι μοχθηροί, εργατικοί ή αλαζόνες, πρωταγωνιστές όλοι μιας κωμωδίας χωρίς υπόθεση, φτερά που ίπτανται σαν γυναίκες, έργα υποδομής κοινωνικής ή προσωπικής, ουσίες και χρώματα μιας πεθαμένης ζωής, γραφεία απομονωμένα και ευρύχωρα, καταστάσεις πανικού κι αποδοκιμασίας, πάντα στενάχωρες, ψάξιμο συνεχές για κάτι άλλο, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μου ταίριαζε.
Ωστόσο, κρατούσα τα προσχήματα. Η επαφή με τους ανθρώπους άλλωστε, ήταν κάτι που, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, μου ήταν αρκετά ευχάριστο.
Έπιασα πάλι δουλειά, διακόπτοντας αυθαίρετα την άδειά μου, προσπαθώντας να περάσω στην αντεπίθεση, απαγκιστρώνοντας το μυαλό μου από το φαύλο κύκλο των πρόσφατων κι ακόμα αόριστων συγκυριών. Ένας πραγματικά ατέρμων κοχλίας σκέψεων και γεγονότων, από τον οποίο έπρεπε να αποστασιοποιηθώ, για να συγκλίνω προς την κεντρική ιδέα. Έπρεπε να κλείσω όλες τις υποθέσεις, ο χρόνος άλλωστε περνούσε. Τέλειωνε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Ναταλία...
02-10-2009 @ 02:37 | Ωστόσο, κρατούσα τα προσχήματα. Η επαφή με τους ανθρώπους άλλωστε, ήταν κάτι που, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, μου ήταν αρκετά ευχάριστο.
Θα περιμένω και το υπόλυπο ::yes.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
