| |
| | Το Τέλος των Ημερών (μέρος 12) |  | | |
Δεν κουνήθηκε. Με κοίταξε καθώς πήγα να φύγω. Το χέρι του συνέχιζε να μετράει κόμπους και προσευχές και δεν κουνήθηκε περισσότερο, μόνο με κοίταξε. Πολλοί από παλιά τους πίεζαν να αλλάξουν πρακτική και ξέρω ότι κάποτε υπήρξαν περισσότερες από μια απόψεις επί του θέματος. Αυτά βέβαια δεν είχαν, όπως θα καταλάβαινα αργότερα, καμιά σημασία πια κι όσοι έτυχαν να δουν το τέλος των ημερών λυτρώθηκαν από το εφήμερο δίλλημα. Έκλαψα πριν φύγω, κάτι που είχα να κάνω πολύ καιρό. Έκλαψε κι εκείνος. Αλλά με άφησε να φύγω, χωρίς να κουνηθεί περισσότερο στη θέση του.
Λοιπόν, ποιος τους είχε φάει όλους; Ο χρόνος ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του ; Αστεία ανάμνηση.
Ο δυστυχής καναλάρχης δεν είχε και κανένα σπουδαίο καλλιτεχνικό παρελθόν: Μια-δυο ταινίες μικρού μήκους, ισάριθμες συμμετοχές σε αντίστοιχα διαγωνιστικά φεστιβάλ και, το σπουδαιότερο επίτευγμά του, μια πολύ εφήμερη σχέση με την υπεύθυνη προγραμματισμού του Οργανισμού Τηλεόρασης. Το πρώτο του εφαλτήριο, η αρχή μιας αναπάντεχα επιτυχούς καριέρας. Μιας καριέρας που συνεχίστηκε και μετά την πτώση της άτυχης νέας από το 6ο πάτωμα του κτηρίου στο οποίο στεγάζονταν τα γραφεία του Οργανισμού. Η διάγνωση έγινε γνωστή εκ των υστέρων: Υστερία ή σχιζοφρένεια. Έτσι είχαν δικαιολογηθεί οι καταγραφές στο ηλεκτρονικό ημερολόγιό της: Παρακολουθήσεις από αιωρούμενες μικροκάμερες, άγνωστοι μοτοσυκλετιστές, μεταμορφώσεις της προσωπικότητας των συγγενών και συνεργατών, απομόνωση από τον επαγγελματικό της περίγυρο κλπ.
Ήμουν στα αρχεία φακέλων υπαξιωματικών όταν το έμαθα. Στην αρχή, αρνήθηκα να το πιστέψω, θυμάμαι, προφανώς λόγω απουσίας αντίστοιχων παραστάσεων από το παρελθόν.
Πληγώνω τη λευκή κόλα χαρτί. Προσπαθώ, όπως τον ποιητή που βρέθηκε νεκρός στην κλειστή κάμαρά του, να κρατάει – νεκρός – στο χέρι του το τελευταίο ποίημά του με τίτλο «ΘΑΝΑΤΟΣ», στο οποίο περίγραφε (τι άλλο;) το θάνατό του πριν πεθάνει. Λίγο μπερδεμένα πράγματα.
… οι στίχοι
Που, οι πολλοί θα είπαν κατά τύχη,
Κρατούσα όταν με βρήκανε κι ήμουν νεκρός
Λάθος τους να το κάνουν την ημέρα της «αποζημίωσής» μου. Κομψή λέξη αντί της «απομάκρυνση» ή «απαλλαγή» ή κάποιας άλλης τέλος πάντων. Μεγάλο λάθος τους. Η βροχή έπεφτε ακόμα. Τα στρογγυλά φανάρια ριγωτά από τις ριπές της βροχής και του σκότους. Η πόρτα άνοιξε και το κομψό της πόδι πρόβαλε πρώτο, μουδιασμένο – αλλά πάντα κομψό – από τον κάματο της οδήγησης. Η λαμαρίνα γυάλισε κάτω από το θαμπό φως του στύλου. Το ίδιο – έτσι φάνηκε – γυάλισαν τα χείλη της για λίγο, λίγο πριν χαθούν στο πρόσωπό του.
Περιττό να προσπαθήσω να θυμηθώ πώς ακριβώς έγινα τα πράγματα. Σίγουρα δεν έγιναν ακριβώς όπως θα τα θυμόμουν, εάν (εννοείται) κατάφερνα να θυμηθώ κάτι. Ασχέτως πάντως με τον τρόπο, ότι ήταν να γίνει σε πρώτη φάση είχε γίνει. Και τότε έμενε να γίνει και κάτι άλλο. Κι έγινε κι αυτό, αλλά αργότερα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
monajia
05-10-2009 @ 05:59 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | Ναταλία...
05-10-2009 @ 22:10 | Ασχέτως πάντως με τον τρόπο, ότι ήταν να γίνει σε πρώτη φάση είχε γίνει. Και τότε έμενε να γίνει και κάτι άλλο. Κι έγινε κι αυτό, αλλά αργότερα.
Σε παρακολουθώ ::yes.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
