| |
Αναμνησεις πετουν μακρια, λαθροβιες...
φατσαρουν απλησιαστα της χωρας μονοπατια
οσοι δεν ετρεξαν, τους μυησαν
κι οσους δεν εσφαξαν, τους εδιωξαν
χαθηκανε στο σαλεμα ενος υπνου μυθικου
στης καταδικης τα γλυκα σιδερα...
και στου γιατι τη γλυκοτερη αβυσσο
γλυκια, τοσο γλυκια...
ανθρωποι, αντρες, γυναικες
με τους ηλιους στο χερι
εκεινους τους χρυσους τους ψευτικους
λυγισαν ενας ενας
σα λουλουδια στο χιονι
λυγισα και γω
χωθηκα στη γη βλαστος παλι να γινω
χωθηκανε στη σκονη, σκονη να γινουνε
θυμαμαι ακομα τα ονοματα τους...
σημερα τους τα πηρανε κι αυτα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
