| |
Αποφασίζεις να ξυπνήσεις πρωί να πας στην σχολή...
Φυσικά περιμένεις πόση ώρα το τοπικό λεωφορείο και όταν επιτέλους έρθει δεν μπορείς να πεις τίποτα στον οδηγό γιατί την έχει δει "βασιλιάς του δρόμου" και θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει όσο είσαι στο όχημά "του"... Να μην σε αφήσει στην στάση σου ας πούμε, λέω εγώ τώρα...
Φτάνεις στο τέρμα των λεωφορείων και περιμένεις το επόμενο λεωφορείο.
Όταν με το καλό έρθει κι αυτό έχεις μια γριά - και δεν εννοώ κάτι γιαγιούλες, εννοώ γριά - η οποία θεωρεί ότι της ανήκουν όλες οι θέσεις και θα κάνει κάθε είδους κίνηση για να διεκδικήσει μία... Θα σε σπρώξει με την ομπρέλα κι ας πιαστεί το μπουφάν σου στην πόρτα, για παράδειγμα...
Αν προλάβεις θέση θα κάθεται από πάνω σου με υφάκι και θα μιλάει για τη νεολαία που δεν σέβεται τίποτα - σε αντίθεση με εκείνη η οποία θα σου έκοβε και το πόδι για να μην προλάβεις να κάτσεις - και διάφορα άλλα...
Καθ' οδόν για να γίνει πιο "ενδιαφέρουσα" η πορεία σου θα σου τριφτεί κι ένας ανώμαλος με την πρόφαση ότι πατάει φρένο ο οδηγός και δεν είχε από που να κρατηθεί ακόμα κι αν έχει χώρο το λεωφορείο για δέκα ακόμα άτομα...
Συνεχίζεις κατεβαίνοντας για να πάρεις το μετρό το οποίο ευτυχώς πάντα ξέρεις πότε θα έρθει...
Εκεί βρίσκονται όλοι οι προηγούμενοι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας μαζί με τον κλασικό "άρρωστο" τύπο ο οποίος δεν έχει λεφτά για την μεταμόσχευση εγκεφάλου, καρδιάς, ματιών και αυτιών και θα τον σώσει το 1euro σου καθώς επίσης και ο κύριος ο οποίος έχει πίεση και θεωρεί πως αν φάει σκόρδο πρωί-πρωί θα του κάνει καλό γιατί έτσι "λένε"...
Αφού έχεις ζαλιστεί κυριολεκτικά από την μυρωδιά κατεβαίνεις να πάρεις το τελευταίο λεωφορείο όπου σε περιμένει ακόμα ένας που πουλάει χαρτομάντιλα, στυλό, κουλούρια, τσάντες και οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς...
Επειδή όμως κατευθύνεσαι προς την Πανεπιστημιούπολη έχει κι άλλους φοιτητές οι οποίοι επιθυμούν να φτάσουν στον ίδιο προορισμό με τον δικό σου, σε όχι τόσο μικρό αριθμό, και θα πρέπει να χωρέσουν σε ένα πολύ μικρό λεωφορείο...
Ανεβαίνεις λοιπόν και παίζεις τον ρόλο της σαρδέλας για ένα μισάωρο στο οποίο πάντα κάποιος θα βρίζει μέσα στο αυτί σου... Αν είναι και καλοκαίρι δεν το συζητώ για τις "ευωδίες" που υπάρχουν... Αν βέβαια είναι χειμώνας όλο και κάποιος θα σε έχει βρέξει από πάνω μέχρι κάτω καθώς περιμένεις στην στάση ή όλο και κάποιος οδηγός δεν θα σταματήσει γιατί δεν έβγαλες νωρίτερα το χέρι σου...
Φτάνεις επιτέλους στην σχολή και απλά χαίρεσαι που αναπνέεις έστω και το καυσαέριο...
Πας για να βγάλεις πάσο για την καινούρια χρονιά...
Μπαίνεις στην γραμματεία της σχολής και όταν ρωτάς που πρέπει να πας σε ενημερώνουν πως τους τελείωσαν τα χαρτάκια και δεν μπορούν να βγάλουν...
Ίσως - επαναλαμβάνω ίσως - από βδομάδα....
Κάποιος που δεν ξέρει θα ρωτήσει γιατί δεν πήρες από πριν τηλέφωνο γιατί έτσι κι αλλιώς δεν ήξερες αν είναι από τις μέρες που έχει κατάλειψη...
Κάθε φοιτητής όμως που έχει πάει σε δημόσιο πανεπιστήμιο θα γελάσει με αυτή την ερώτηση ξέροντας πως η γραμματεία είναι ανοιχτή μόνο τρεις μέρες την εβδομάδα για δύο ώρες και επειδή κουράζονται τόσο δεν μπορούν να σηκώσουν το τηλέφωνο ποτέ παρά μόνο αν είναι η κολλητή τους η οποία θέλει να μιλήσει για τα γκομενικά της...
Επιστρέφεις λοιπόν στην στάση για να κάνεις άλλες δύο ώρες ταξίδι για να φτάσεις στο σπιτάκι σου κάποια στιγμή...
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα με κρίνει κάποιος ο οποίος έχει το δικό του μεταφορικό μέσον ή μια δουλίτσα που τον βολεύει κάπως οικονομικά ή τον ευχαριστεί έστω και λίγο και δεν εξαρτάται το μέλλον του από πόσους ανθρώπους οι οποίοι την είδαν θεοί θα ακούσει τίποτα βαρύ...
Αξίζει να σημειωθεί πως αυτή ήταν μία από τις χαλαρές μέρες ενός φοιτητή ο οποίος δεν έχει δουλειά και δεν έχει αφεντικό πάνω από το κεφάλι του το οποίο του περιορίζει απίστευτα τον χρόνο...
Υπάρχουν και οι μέρες που θα ψάχνεις βιβλία σε όλη την Αθήνα λίγο πριν την εξεταστική (γιατί τότε το θυμήθηκαν), μέρες όπου απλά δεν είχε όρεξη να έρθει ο καθηγητής, μέρες που δεν μπορείς να δώσεις το μάθημα γιατί δεν φτάνουν οι θέσεις στο αμφιθέατρο κι ας διάβαζες πόσες μέρες σαν τρελός και δεν είχες κοιμηθεί καθόλου για να προλάβεις να πας στην ώρα σου, μέρες όπου στον δρόμο θα δουν τα πάντα τα μάτια σου και μέρες όπου θα πας στην σχολή και θα δεις όλη την κοροϊδία και την εκμετάλλευση των συμφοιτητών σου - οι οποίοι σε χρειάζονται για τις εκλογές - να παίρνει μορφή...
Γι' αυτούς τους απλούς λόγους όλοι μας βρίσκουμε μια δουλίτσα και είτε πατάμε στην σχολή μόνο στις εξεταστικές είτε απλά την αφήνουμε...
Ας σταματήσουν επιτέλους να κράζουν όλοι τη νεολαία και τους αιώνιους φοιτητές γιατί "έξω απ' τον χορό πολλά τραγούδια λένε"...
J-M...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
