stixoi.info: Και έβρεχε ερημιά

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Και έβρεχε ερημιά

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130673 Τραγούδια, 269443 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Και έβρεχε ερημιά

Παρίσι 24 Δεκεμβρίου του 96

Μια μέρα του Δεκέμβρη
ξεχασμένος από το παγωμένο φώς του ήλιου
ήταν μια μέρα που ξεψυχούσα
δίχως μια μάχη δίχως λόγο δίχως εξήγηση και γιατί!!
απλά ήτανε μια μέρα που αγκάλιασε μια νύχτα ατελιωτη
προσπαθώντας να λύσει τον γρίφο
μπλέκουν οι λέξεις μου με νότες
μα το ταξίδι μακρινό και ο χρόνος κλέβει την κλεψύδρα
τι και αν απέτυχα τελείως
πάλεψα να δώσω χρώμα στην κάθε σκέψη
μα πάντα έσταζε το δάκρυ μου στο όνειρο της θλίψης
έτσι τυχαία
απόψε η πένα μου θα γράφει επάνω
στην λεπτή γραμμή σου δίχως φραγμους και περιθώρια
μόνος στον πίνακα της μοναξιάς
βλεπώ τις νότες και τους φθόγγους
μυρίζω τις θάλασσες κοιτώντας τα χρώματα
που κανένας θλιμένος ποιητής δεν τόλμησε
ποτέ να ζωγραφίσει

Ακούω φωνές
είναι οι φωνές που ακούει μόνο η καρδιά
εκείνη κλειδώνει τις σιωπές
ξεχυλίζω αισθήματα μα η ψυχή μου
απόμακρη και κρύα
σαν ομορφια που συναντάει το σκοτάδι της ημέρας μου
κραδαίνω της ελπίδας το σπαθί
αλήθεια με θυμάσαι;
κοιτάζω τον ουρανό που αθελα του μου ανοίγει μυστικά
τα χείλη σου αναζητώ στην λίθο της αυγής
όπως και τότε
που σαν κάποιο φαύλο αερικό χανόσουν στα στενά
καθώς έβρεχε ερημιά

Πoτέ μου δεν κατάλαβα την φυγή σου
ποτέ μου δεν πίστεψα πως μου ανήκεις
μα τώρα σ' ενα δωμάτιο που πλανάτε το παρελθόν
θέλω να ξέρεις πως εκείνη η μέρα
ήτανε το αύριο στο χθές
το παρόν στο παρελθόν
ήτανε το τώρα μου που με το τότε σου έγιναν ένα
ήταν εκείνη του Δεκέμβρη
που ξεχασμένος από το παγωμένο φώς του ήλιου
πέθανα μαζί με της αγάπης σου το αντίο..


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 11 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Φιλοσοφικά Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

χρηστος καραμανος 23-10-2009 @ 05:55	τα χείλη σου αναζητώ στην λίθο της αυγής όπως και τότε που σαν κάποιο φαύλο αερικό χανόσουν στα στενά καθώς έβρεχε ερημιά ::up.:: ::up.:: ::up.::
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ 23-10-2009 @ 05:55	πολυ ωραιο !!!!!!!!!!
monajia 23-10-2009 @ 06:00	πολύ πολύ όμορφο............. ::yes.:: ::xmas.:: ::yes.::
iokasth 23-10-2009 @ 06:00	Πέθανα μαζί με της αγάπης σου το αντίο... Πικρή μελαγχολία...Ολα τα είπες. Παρα πολύ ωραίο! ΝεφΕλλη.
peiraiotissa 23-10-2009 @ 06:07	::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
yiannistellidis 23-10-2009 @ 06:24	::up.:: ::yes.:: ::theos.::
martin luther 23-10-2009 @ 06:31	Πολύ πικραμένο ::hug.::
Simos_Vassilis 23-10-2009 @ 08:49	.............................Εκφραστικότατο.....................
boofox 23-10-2009 @ 11:29	poli sinaisthima. ::hug.:: ::up.::
Ηώς 23-10-2009 @ 13:21	πάλεψα να δώσω χρώμα στην κάθε σκέψη................. ::hug.:: ::theos.:: ::hug.::
krystalo 04-11-2009 @ 13:56	ξεχασμένος από το παγωμένο φώς του ήλιου πέθανα μαζί με της αγάπης σου το αντίο.. Μα πως μπορει κανεις να λεει αντιο ενω αγαπά και πως αντεχει να σε παγωνει...ισως και να σε νεκρωνει?

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο