| |
Ξένε δε κοιτάς καλά τα δωμάτια μου
Όλα τους έχουν ακόμα χώρους και σκέφτομαι να τα γεμίσω
Όλα τους μέχρι την αποθήκη, και ας μην έχει λίγο φως από τον ήλιο
Θέλω να τα γεμίσω με κόσμο που αγάπησα, με κόσμο που αγαπώ
Ξένε γίνε και εσύ φίλος μου να ζήσεις μέσα τους
Λίγο το φως μα πολλοί οι χώροι, τί κι αν τα ανοίγω διάπλατα
Θα σε περιμένω να με πλησιάσεις και σα φίλος να με κοιτάξεις
Θα γνωρίσεις όλα μου τα πάθη, θα ερωτευθείς με τις σκέψεις
Άγνωστε ανοίξου μπροστά μου, γίνε δικός μου άνθρωπος
Άσε με να γράψω τραγούδια για την ομορφιά της φιλίας
Με ρυθμούς να στολίσω ότι μου έχει απομείνει
Τα δέντρα σφυρίζουν μές στη γη τη νέα γέννηση
Τα πουλιά ντύνουν τη καινούργια αρχή
Ο έρωτας χαμογελά από τα παράθυρα
Και ντροπαλές κόρες χαίρονται τα άφυλλα μας αισθήματα
Στη βεράντα με τα ρόδα να ρθουν εκείνα τα μηνύματα
Με του χρόνου τα νιάτα να αγαπηθούμε πάλι στην άνοιξη
Μεγαλωμένοι στο καθιστικό να θυμόμαστε εκείνο τον καιρό
Μικροί που κλαίγαμε από λύπη για το δικό μας καημό
Από το κρύο να δούμε το μικρό χελιδόνι να πετά
Στο νότο που η ελπίδα σα φωλιά το ζητά
Στο παράδεισο με τα δώρα που ανταλλάξαμε με τα χρόνια
Και το παρελθόν με τα ασπρόμαυρα, από το χρόνο λόγια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
