| |
| | Μονάχα Ένα Βράδυ |  | | |
Για… Για καιρό…
Ξυπνούσα κάτω απ’ το φεγγάρι…
Για… Για καιρό…
Τη σιωπή μου είχα ξεχάσει…
Μια… Μια στιγμή…
Θάφτηκα κάτω απ’ τη σκόνη…
Για… Για μια στιγμή…
Ούρλιαξα χωρίς φωνή…
Όνειρο πήρα απ’ το φεγγάρι
μια μικρή λάμψη σιωπής,
σκέψεις μπλεγμένες μ’ αγάπη
που ποτέ δεν είχα διαβάσει…
Κοίταξα τον υπόλοιπο ουρανό,
αστέρια και θλίψη,
μια μικρή ρωγμή στο κενό
στο σημείο που ο ήλιος μου δύει…
Ήταν η νύχτα που τα πνεύματα γίνανε εικόνες,
που οι σκέψεις αποκάλυψαν οράματα,
λέξεις που φωτίστηκαν στον ουρανό
φτιαγμένες από σιωπή κι ουρλιαχτά αστεριών…
Ήταν η νύχτα που η ψυχή έζησε ξανά
γιατί ένιωσε πόνο τόσο δυνατά,
μεγαλώνει η ρωγμή στο κενό,
ο χρόνος με διώχνει…
Τολμώ να κοιτάξω με τρόμο τ’ αστέρια,
να ματώσω εικόνες, να λυγίσω ξανά,
ο ουρανός να ραγίσει απ’ της αγάπης τα χέρια
κι η ρωγμή να γεμίσει με θλιμμένα κεριά…
Για… Για καιρό…
Μιλούσα μόνο με το σκοτάδι…
Μα… Για μια στιγμή…
Η μοναξιά μου δεν ήτανε μόνη…
Μα όσο υποφέρω τόσο γεμίζω
τη ψυχή μου μ’ αστέρια κι ελπίζω
πάντα ο πόνος να μοιάζει με χάδι,
όμως ήτανε μονάχα ένα βράδυ…
Κι αρχίζουνε πάλι να με πνίγουν ανάσες,
οι ρωγμές να γεμίζουν μ’ απροσδιόριστες μάζες
από σκέψεις, εικόνες κι ανεξέλεγκτο πόνο,
τ’ αστέρια ουρλιάζουν στο κεφάλι μου τρόμο…
Σφαδάζει η ψυχή μου από πόνους,
τους λυγμούς μου που άφησα μόνους,
την θλίψη που δεν ένιωσα αγάπη,
που δεν κύλησε ελεύθερο κανένα μου δάκρυ…
Σταυρώνω τα χέρια με ύφος γδαρμένο,
το όνειρο εκείνο ξανά περιμένω,
να φωτίσουν τ’ αστέρια το κενό μου με θλίψη,
το φεγγάρι ξανά τη σιωπή να μου δείξει…
Και μιλάω ξανά στο σκοτάδι,
ψάχνω εκείνου του πόνου το χάδι,
τις λέξεις που φώτισαν τον ουρανό,
τα κεριά που κάλυψαν τη ρωγμή στο κενό…
Τη σιωπή προσπαθώ να ξεχάσω,
τη ζωή σαν εμπόδιο να ξεπεράσω,
μα πάντα λαθεύω, τα μάτια μου κλείνω
μήπως ζήσω ξανά το βράδυ εκείνο…
Και μιλάω ξανά στο σκοτάδι,
ψάχνω εκείνης της ρωγμής το σημάδι,
μα τ’ αστέρια με άφησαν μόνο,
το φεγγάρι απλά να μετράει τον χρόνο,
η αγάπη εκείνη με κενό πια να μοιάζει,
η ψυχή να μην ζει, μοναχά να σφαδάζει
και ουρλιάζω ξανά στο σκοτάδι
όμως ήτανε μονάχα ένα βράδυ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Η Ειλικρίνεια Είναι Η Μοναδική Μου Δικαιολογία... | | | |
|
monajia
08-11-2009 @ 01:59 | ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ............................. ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Naiada Sissandra
08-11-2009 @ 02:01 | τι να πρωτοπω γι'αυτο το ποιημα?
ολες οι στροφες ειναι υπεροχες...
αλλα αυτες οι δυο,αν και δεν ειναι οι καλυτερες
του ποιηματος,δινουν ενα ολοκληρωμενο μηνυμα...
"Και μιλάω ξανά στο σκοτάδι,
ψάχνω εκείνου του πόνου το χάδι,
τις λέξεις που φώτισαν τον ουρανό,
τα κεριά που κάλυψαν τη ρωγμή στο κενό…
Τη σιωπή προσπαθώ να ξεχάσω,
τη ζωή σαν εμπόδιο να ξεπεράσω,
μα πάντα λαθεύω, τα μάτια μου κλείνω
μήπως ζήσω ξανά το βράδυ εκείνο…"
αν και καποιοι ανθρωποι μας πονανε,
μενουν στην σκεψη μας και στην μνημη μας για παντα,
γιατι καταφεραν να μιλησουν στην ψυχη μας(στον ουρανο)
ζεσταναν με την φλογα τους την καρδια μας,
που ηταν τοτε κενη(χωρις αγαπη)...
μπορει να προσπαθουμε να τους ξεχασουμε,να τους ξεπερασουμε
γιατι ετσι πρεπει,γιατι δεν γινεται αλλιως,
αλλα παντα οι ομορφες αναμνησεις που εχουμε απο αυτους
νικανε,μας κανουν να θελουμε να τους μιλησουμε,
να τους νιωσουμε και παλι κομματι της ζωης μας...
κι ετσι ενω προσπαθουσαμε καιρο για την λησμονια
κανουμε το λαθος-ενα βημα πισω παλι-
κλεινουμε τα ματια στην λογικη και ελπιζουμε
να ζησουμε και παλι εστω και για λιγο το συναισθημα
αναζητωντας τον δρομο να γυρισουμε ξανα σ'εκεινο
τον χρονο,σ'εκεινο το μερος...
πολυ ομορφο και το εχω στα αγαπημενα μου
καλη σου μερα!! ::hug.:: | | athinatri
09-11-2009 @ 13:29 | η αγάπη εκείνη με κενό πια να μοιάζει,
η ψυχή να μην ζει, μοναχά να σφαδάζει
και ουρλιάζω ξανά στο σκοτάδι
όμως ήτανε μονάχα ένα βράδυ…
::blush.:: | | ppoppo
09-11-2009 @ 13:31 | 'ομορφο, βαθύ...........
Ήταν η νύχτα που τα πνεύματα γίνανε εικόνες,
που οι σκέψεις αποκάλυψαν οράματα,
λέξεις που φωτίστηκαν στον ουρανό
φτιαγμένες από σιωπή κι ουρλιαχτά αστεριών… ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
