| |
Καθώς οι ναύτες γελαστοί λύνανε τους χοντρούς κάβους
Κι η βαριά άγκυρα ανέβαινε
Εκείνη την ατάραχη αυγή
Ξεκινούσε το τελευταίο της ζωής μου ταξίδι
Με το φορτηγό καράβι
Που ’φερε το σημαδιακό όνομα «Άγγελος».
Η θάλασσα ζαφειρένια ήτανε παραδομένη ακόμα
Στη βελούδινη αγκαλιά του Μορφέα
Ο ήλιος ημικυκλικός
Αναδυότανε σιγά-σιγά απ’ τ’ ασάλευτα νερά
Οι δυο φάροι στη μπούκα του λιμανιού
Ρυθμικά αναβοσβήνανε
Κι οι γλάροι αγουροξυπνημένοι μας ξεπροβόδιζαν
Πετώντας ολόγυρα
Χωρίς καν να υποπτεύονται τι θα επακολουθήσει.
Ως το απομεσήμερο το ταξίδι κύλησε γαλήνια
Στο ανοιχτό πέλαγος
Που σαν ακύμαντος λιμνότοπος
Απλωνότανε ως τα ουρανοθέμελα.
Όταν όμως φτάσαμε στο ακρωτήρι
Άνεμος πληρωμένος σηκώθηκε με μανία
Και μας έριξε πάνω σε κάτι πελώρια μαύρα βράχια.
Απ’ το τεράστιο ρήγμα που άνοιξε στην πλώρη
Μπαίνανε στο καράβι ορμητικά τα νερά
Που αύτανδρο βυθίστηκε μέσα σε μερικά λεπτά.
Τα πτώματα του πληρώματος έπλεαν τουμπανιασμένα
Τα όρνια μυρίστηκαν θάνατο και γρήγορα μαζεύτηκαν
Βυθίζοντας τα αιχμηρά ράμφη τους στις νεκρές σάρκες.
Οι μισοσπασμένες βάρκες ξέβραζαν στην ακροθαλασσιά
Με νεκρική τους συνοδεία
Πυξίδες, σωσίβια, σχοινιά, πιάτα, κεραίες και κουπιά.
Τώρα θυσιασμένος σαν ερίφιο
Στο βωμό του δολοφονικού υπερκέρδους
Κατοικώ στα πάλλευκα σύννεφα
Και δυο μάτια δακρυσμένα για πάντα θα με περιμένουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
