| |
Ηταν ανείπωτες οι στιγμές της θλίψης γλυκιά μου,όταν ξαφνικά έφυγες για πάντα για τ αστροστόλιστα λιβάδια τ ουρανού.Ητανε στιγμές που άρπαζα την τανάλια και ξερίζωνα δόντια για να ξεπεράσω τον πόνο που βολόδερνε στα σωθηκά μου.Ενοιωθα μισός χωρίς την δική σου ανάσα δίπλα μου,ένοιωθα πως ολάκερος ο κόσμος ειχε γίνει μια παγωμένη εικόνα χωρίς ζωή καί κίνηση.Ησουνα κάπου αλλού πιά και εγώ ο τρελλός έτρεμα μηπως μου κρύωνες εκεί κάτω στα ριζά του κυπαρισιού,.Eτρεμα με κάθε μπόρα μη μου βραχείς .Σου μιλούσα ακουμπώντα το αυτί στο δέντρο που οι ρίζες του χάιδευαν τα μαλλιά σου και αποκριση δεν έπαιρνα.
Εφευγα τότε με σκυφτό το κεφάλι,αδάκρυστος,παγωμένος,μόνος για το πουθενά.
Δεν είχα το θάρρος να σε ακολουθήσω στον δικό σου κόσμο.Πιότερο αισθάνθηκα πως έπρεπε να φροντίσω τους τρείς αρρώστους μου και να είμαι κοντά στα πλάσματα που μαζί φέραμε σε τούτο τον φθαρτό κόσμο.Δειλία?..αυτοσυντήρηση?..δεν ξέρω,πάντως δεν το αποτόλμησα παρά του οτι σ αγαπούσα τόσο πολύ.
Χθές ενώ μιλούσαμε για σένα μαζί με εκείνη την υπεροχη γυναικα που με συντροφεύει εδώ και τρία χρόνια και που σε τιμά μαζί μου, ένα ρεσώ που καίει πάντα διπλα στην φωτογραφία σου και στα φρέσκα λουλουδια που την πλαισιώνουνε,τρεμόπαιξε έντονα κάποιες στιγμες και φώτισε το γλυκό αγγελικό προσωπό σου,σε αντίθεση με τα άλλα που ειχανε σταθερή φλόγα.Σύμπτωση,? Δέν το ξέρω.Εκείνο που ξέρω και στο υπόσχομαι, είναι ότι για πάντα θα μείνεις άσβεστη στην καρδιά μου και πάντα θα σε τιμώ μητερα των παιδιών και γιαγιά των εγγονιων μας.
Μη ταραζεσαι ψυχούλα γλυκιά,ειμαι πια σε καλα χέρια
ο Μαράκος σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
