Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Εγκατάλειψη
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130619 Τραγούδια, 269436 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Εγκατάλειψη
 Αφιερωμένο σε όλες τις κακοποιημένες γυναίκες που είχαν τη δύναμη να φύγουν...
 
[I]ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Μάζεψε τα κομμάτια της
τα πέταξε στο δρόμο
και τη καρδιά της μάλωσε
που έτρεμε απ’ το φόβο
τα δυο παιδιά της έκλαιγαν
στου τοίχου τη γωνία
στα μάτια τους επέπλεαν
ο τρόμος κι η αγωνία
κανείς τους δε κατάλαβε
πως έκλαιγαν κι οι κούκλες
καθώς τα χέρια αμήχανα
χαιδεύανε τις μπούκλες.

Γονατιστή αγκάλιασε
τα δυο της αγγελούδια
παρηγοριά ξεπήδησε
καθώς τους λέει τραγούδια
στο μάγουλο μια μελανιά
μεγάλη σαν ομίχλη
με τη παλάμη κρύβεται
ψύχραιμη για να δείχνει
αθώα μάτια τη κοιτούν
λίγα καταλαβαίνουν
κι όλα αυτά που γίνονται
δε ξέρουν τί σημαίνουν.

Από το χέρι τους κρατά
κι όπως η πόρτα ανοίγει
αυτή η γυναίκα τώρα πια
σκοπό έχει να φύγει
τίποτα πια δε τη κρατά
τίποτα δε τη δένει
ούτε καν πίσω της κοιτά
καθώς εκείνη φεύγει
τα βήματά της βιαστικά
σε σύγχυση η αλήθεια
δε νιώθει άλλο πια παιδί
μισεί τα παραμύθια.

Δεν είναι πλέον δυνατή
βαθιά έχει ραγίσει
αιμορραγεί ζαλίζεται
μα πρέπει να χωρίσει
σβήστηκε ολότελα η ζωή
το σοκ είναι μεγάλο
μα αγάπης το απόθεμα
έχει να δώσει κι άλλο
είναι τα δυο της τα παιδιά
που θέλει ν’ αναστήσει
εκεί βρήκε τη δύναμη
όρθια να προχωρήσει.[/I]


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 31
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

τί χρώμα έχει η μοναξιά...( Αλκυόνη Παπαδάκη )
 
Spartinos
13-11-2009 @ 00:39
Πολυ ωραιο!!!
καλημερα
Nikos Krideras
13-11-2009 @ 00:45
Μπράβο της και μπράβο σου !
Simos_Vassilis
13-11-2009 @ 00:49
Ανυπέρβλητο!!
kantadoros
13-11-2009 @ 00:54
κανείς τους δε κατάλαβε
πως έκλαιγαν κι οι κούκλες
καθώς τα χέρια αμήχανα
χαιδεύανε τις μπούκλες.

Είναι κάποιοι που το κατάλαβαν. ::sad.::
Καταπληκτικό.
sofianaxos
13-11-2009 @ 00:55
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!!!!! ::yes.:: ::theos.:: ::theos.::
manospanou
13-11-2009 @ 00:56
::hug.:: ::up.:: ::up.::
oneiropola
13-11-2009 @ 00:59
Δεν είναι πλέον δυνατή
βαθιά έχει ραγίσει
αιμορραγεί ζαλίζεται
μα πρέπει να χωρίσει
σβήστηκε ολότελα η ζωή
το σοκ είναι μεγάλο
μα αγάπης το απόθεμα
έχει να δώσει κι άλλο
είναι τα δυο της τα παιδιά
που θέλει ν’ αναστήσει
εκεί βρήκε τη δύναμη
όρθια να προχωρήσει.

ΕΥΓΕ ::theos.:: ::hug.::
την καλημερα μου
A night to Remember
13-11-2009 @ 01:23
::theos.::
Αγνή
13-11-2009 @ 01:24
κανείς τους δε κατάλαβε
πως έκλαιγαν κι οι κούκλες
...
μπράβο σου που θίγεις τέτοια ζητήματα
με τόση αξιοπρέπεια!
Mικρουλι
13-11-2009 @ 01:25
Μπράβο σου!! ::yes.:: ::up.:: ::hug.::
La Petite
13-11-2009 @ 01:46
Αυτή είναι η πιο φριχτή σιωπή.... συγχαρητήρια ppoppo ... μακάρι όλες οι κακοποιημένες γυναίκες να βρουν τη δύναμη να κάνουν το ίδιο... ::rock.:: ::rock.::
akolouthos
13-11-2009 @ 01:53
Δεν είναι πλέον δυνατή
βαθιά έχει ραγίσει
αιμορραγεί ζαλίζεται
μα πρέπει να χωρίσει
σβήστηκε ολότελα η ζωή
το σοκ είναι μεγάλο
μα αγάπης το απόθεμα
έχει να δώσει κι άλλο
είναι τα δυο της τα παιδιά
που θέλει ν’ αναστήσει
εκεί βρήκε τη δύναμη
όρθια να προχωρήσει.


..............................
peiraiotissa
13-11-2009 @ 02:01
Ανατρίχιασα και βούρκωσα...λέει κάτι?
Νά΄σαι καλά... ::kiss.:: ::kiss.::
adespotoi
13-11-2009 @ 02:11
ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτο φίλε μου. ::smile.::
ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ
13-11-2009 @ 02:51
Χαίρομαι που σου άρεσαν τα μήλα
Μα και εμένα με πιάσε ανατριχίλα.

Πολύ καλό!
Καλησπέρα.
monajia
13-11-2009 @ 03:08
ΣΥΓΚΛΟΝΗΣΤΙΚΟ.......................... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
anagou
13-11-2009 @ 04:29
::up.:: ::up.:: ::up.::
dr.rockthan
13-11-2009 @ 04:43
Από το χέρι τους κρατά
κι όπως η πόρτα ανοίγει
αυτή η γυναίκα τώρα πια
σκοπό έχει να φύγει
τίποτα πια δε τη κρατά
τίποτα δε τη δένει
ούτε καν πίσω της κοιτά
καθώς εκείνη φεύγει
τα βήματά της βιαστικά
σε σύγχυση η αλήθεια
δε νιώθει άλλο πια παιδί
μισεί τα παραμύθια.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
contrabando-86
13-11-2009 @ 05:04
Μπράβο σου...
romance4love2you
13-11-2009 @ 05:05
ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ
Αυτό είναι φιλαράκι,αυτό.... ::hug.::
Δυνατό και πανέμορφο,εύγε ::up.:: ::theos.::
Καλό μεσημέρι
MARGARITA
13-11-2009 @ 05:15
εύγε σου!
χρηστος καραμανος
13-11-2009 @ 05:39
έχει να δώσει κι άλλο
είναι τα δυο της τα παιδιά
που θέλει ν’ αναστήσει
εκεί βρήκε τη δύναμη
όρθια να προχωρήσει.
ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΠΟΠΟ!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::
poetryf
13-11-2009 @ 05:42
Τόσο ευαίσθητο, τόσο όμορφο....!
Amersa K
13-11-2009 @ 06:44
::kiss.:: ::kiss.:: ::kiss.::
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
13-11-2009 @ 07:17
::yes.:: ::theos.:: ::yes.::
sofiagera
13-11-2009 @ 08:47
Από το χέρι τους κρατά
κι όπως η πόρτα ανοίγει
αυτή η γυναίκα τώρα πια
σκοπό έχει να φύγει
τίποτα πια δε τη κρατά
τίποτα δε τη δένει
ούτε καν πίσω της κοιτά
καθώς εκείνη φεύγει
τα βήματά της βιαστικά
σε σύγχυση η αλήθεια
δε νιώθει άλλο πια παιδί
μισεί τα παραμύθια. ::up.:: ::up.:: ::up.:: ΩΡΑΙΟ--ΔΥΝΑΤΟ--ΑΛΗΘΙΝΟ
Helene52
13-11-2009 @ 10:40
Από καρδιάς ........Μπράβο σου !!!
::theos.:: ::theos.:: ::hug.::
viki72
13-11-2009 @ 11:18
.........................................................................................................
::theos.:: ::hug.::
frozenangel
13-11-2009 @ 12:30
Γυναικες με περισση δυναμη ψυχης..

Εξαιρετικη προσεγγιση στο θεμα..

Ειναι φοβερο το κειμενο σου !!!! Πολλα μπραβο !!!!!
Χρησμός
13-11-2009 @ 22:27
Δεν είναι μόνο που χειρίζεσαι τέτοια θέματα μ' εκείνη την περισσή
γυναικεία ευαισθησία...
Δεν είναι που δίνεις άποψη και προοπτική μετά τη θύελλα...
Αλλά και που μπορείς να "φοράς" σ' αυτά τα θέματα,
την (κινηματογραφική) ποίηση, με τόσο αβίαστους στίχους !!!
Είσαι απίστευτη!!!
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
14-11-2009 @ 10:04
στο μάγουλο μια μελανιά
μεγάλη σαν ομίχλη
με τη παλάμη κρύβεται
ψύχραιμη για να δείχνει
::theos.:: ::up.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο