| |
Μια μοναξιά να κατατρώει ότι όμορφο
μας είχαν δέσμιους εμάς κι είχαμε την ντροπή στα μάτια
πως να χωρέσουμε λοιπόν σε δυο μικρότερα παππούτσια
αφού τα όνειρα δεν ήτανε στα μέτρα μας
Κι έχω εσένα θυσαυρό μα χάνω εμένα
γίναμε βλέπεις μάτια σ'άγνωστους καιρούς
χαμένα σε παλιές αγάπες που μυρίζουν ναφθαλίνη
πυκνή ανατριχίλα και μία νευρικότητα να πάει πέρα δώθε
μας μάθανε τόσο εύκολα να ξεχνάμε
και μας ξεχνούν το ίδιο εύκολα
αυτός που ήτανε τα πάντα απομένει μια σταγόνα στην δικιά μας την βροχή
Ένα ρολόι κι η ψυχή φαντάζει άπειρο
τρέχουν στιγμές στα μάγουλά μου
όταν κοιτώ πασαλειμμένες προσδοκίες κι ερειπωμένες λέξεις
ντύνομαι μαρασμό-στο είπα-
και περιμένω τα παππούτσια που θα με πάνε στο όνειρο
Μια μοναξιά να κατατρώει κάθε όμορφο
κι όπως τα όμορφα τα σβήνει ο καιρός,
πάρε τη σβήστρα αγάπη μου,σβησ'τον καιρό
οι μέρες θέλουν δεύτερη φορά να ερωτευτούνε
για να ζυγιάσουμε τα κάλλη.
Κάνω κιθάρα τ'όνειρο και τραγουδώ ελπίδες
είδες πως άραξε η ματιά σε κάθε μάγουλό σου
πόσες στιγμές να πάρω αγκαλιά στον ύπνο μου να σ'έχω;
Έσβησα τόσους ουρανούς για να μπορώ ν'αντέχω
κι όμως ο χρόνος μου περνά αφήνοντας ρυτίδες
Γίναμε κούκοι μοναξιάς γεμίζοντας σελίδες
κι οι φίλοι μας αράδες πάνω σε μια οθόνη
έντερ και συνεχίζω
αυτήν και κάθε νύχτα φοβάμαι τον κόσμο
εγώ πατώ ζουζούνια κι όχι ανθρώπους
θα'θελα όμως κι ένα ζευγάρι παππούτσια για να πατήσω τ'όνειρό μου
Νούμερο τριάντα εννιά φοράω ρε παιδιά
γιατί συνέχεια με στενεύετε;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
