| |
Δεν με σώζουν ούτε τα σκουλίκια
Κάτω απ’το χώμα και τα χαλίκια
Που τις σάρκες μου δαγκώνουν
Τρίζουν ,βογκούν και σκαρφαλώνουν
Δεν είμαι δα και τόσο τρυφερός
Έτοιμος είμαι ,για τη γή μου σκελετός
Του τρόμου ακρωτηριασμένη κατατομή
Της νύχτας ταξιδιώτης χωρίς αίμα και ψυχή
Κανένας δεν με ψάχνει στα βάθη του κενού
Μήτε τον τόνο βρίσκει του τελευταίου μου λιγμού
Στον απολιθωμένο μου καιρό ζώ με απορία
Φτάνει ν’αγγίζω τον σφυγμό μου δίχως αγωνία
Δεν φοβάμαι που αλαργεύω μόνος
Αναπαύεσαι εσύ μες στη φτωχιά καρδιά μου
Σκεπασμένη με νοσταλγία συντροφιά μου
Κι ας την ζαρώνει ανάκοπα ο χρόνος
Οτι λέγεται ζωή μου έχει μαραθεί
Στης ανάμνησης το κοιμητήρι
Αχαλίνωτο μεστωμένο χαρακίρι
Μου βάζει στο χέρι την καταστροφή
Στο πένθος ντυμένος δεν ξέρω που πάω
Στο λαβύρινθο ίσως των σταυρών
Εκεί που ακούγεται η κραυγή των χαμένων ψυχών
Θα φτάσω θεέ μου,ρωτάω
Φίλε σήκω ν’ακούσεις που σε φωνάζουν απο μακρυά
Κάπου σ’έχουν αγαπήσει αληθινά
Μ’αιφνίδιο ίλιγγο σιγής ή μ’ένα δάκρυ
Για σένα κλαίνε και πονάνε στου κόσμου κάποιαν άκρη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
