| |
Απ’τις καρδιές που πλημμυράς ποιήτρια με την καρδιά σου
Ας ήταν και για μιά στιγμή στα στήθια μου να έκλεινα ένα παλμό
Θα έλεγα τη μέρα αυτή,πως άξια στάθηκα μπροστά σου
Πως μές στο αίμα μου κυλάς,και δεν έχω δείλια,έγνοια ή καημό
Όλοι κι όλα το ξέρουν πιά,ποιήτρια αγαπημένη
Το σώμα κι η ψυχή μου,κάθε μου βήμα ,κάθε μου μιλιά
Μα κι ακέρια η ζωή μου,η σκέψη μου ξαναζωντανεμένη
Κάτω απ’τη φτερούγα σου ζεί ευλαβικά,σπαράζει κι αγαπά
Δως μου τ’αστέρι σου ποιήτρια τ’αυγινό,δως μου την εντολή σου
Ρίξε το βλέμμα σου κι εδώ,στη γή τη μητρική μου
Μην την κρατήσεις σιωπηλή,ας φέξει η ανατολή σου
Τον κρυμμένο σου άφησε ευατό,μια αρετή κρυφή μου
Εσύ,πούναι φιλόξενη η σκιά σου κι απλώνεται πιστή
Δέξου με στου ίσκιου σου την αγκαλιά,όσο η καρδιά ακόμα μου χτυπά
Μες στα σκοτάδια μου μεμιά πιο λατρεμένο τ' όνομά σου να φανεί
Να ξεσκεπάσει γύρω μου τα θεία μυστικά σου,του έρωτα να νιώσω βαθιά την ευωδιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
