| |
Νύχτωσε ξανά λούφαξε η μέρα στα βουνά
Και το μυαλό μου το παιχνίδι του αρχινά
Στα παλιά γυρίζει, σαν να θέλει να ξεχνά
Πως ο καιρός γι όλους αμείλικτος περνά
Πάει στον ουρανό και πίνει χρώμα γαλανό
Γίνεται αφέντης στο μηδέν και στο κενό
Και μες στης θαλάσσης ένα στρόβιλο αρμυρό
Αφήνει όσα δε μ’ αφήνουν να χαρώ
Πίνει από πηγή νερό της μνήμης κι οδηγεί
τέθριππο πάνω απ’ τα σύνορα της γης
κι έτσι όπως καλπάζει μες σε απόλυτη σιγή
κάθε πληγής μου την αιτία μου εξηγεί:
«είναι που νωρίς πολύ μεγάλωσες χωρίς
να πάρεις απαντήσεις σ’ όσα απορείς
που γεννήθηκες συνέχεια για ν’ αναχωρείς
για να προσθέτεις πάντα, δίχως ν’ αφαιρείς»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
