| |
και οτι γυρευουμε στους δρομους του μυαλου
και οπως γυρευουμε το φως στις χαραμαδες
μοιαζουμε περιεργοι σαν χρονια να περασαν χιλιαδες
και αν θες να πεις ενα ψεμα
ενα παραμυθι για μικρα παιδια
πες οτι οι δρομοι της ανατολης δεν χαθηκαν
και αποτομα δεν φυγαμε στη ξενιτια
η αληθεια απο τις πληγες μας φαινεται
οτι παλευουμε χρονια
λερναιες υδρες και λιονταρια
και ομως δεν χαθηκαμε στο διαβα του καιρου
και αν θες πες οτι μενει
ακομα φως στα ματια των παιδιων
πως το σκοταδι ακομα φευγει
και γαλαζιος ειναι ο ουρανος
μα ασε σημαδι στον φεγγιτη
ασπρη κορδελα στο κελι
να ναι περιστερι να σαι βρει η ζηση
οταν οι σκιες χορευουν σττη δυση
και φευγει απο τα ματια η ανατολη
και αν θες πες οτι ψεμα ναι το κρυο
και η φωτια στα πρασινα τα ματια
ακομα καιει
και αγκαλιασε ετουτες τις στιγμες πριν σβησουν
το ονειρο που φευγει και γλυστρα στη σιωπη
οτι μενει και οτι φευγει μοιαζει θησαυρος
και αν βαστας για λιγο θα δεις αλλαζει ο καιρος
και αν θες να πεις ενα ψεμα
ενα παραμυθι για μικρα παιδια
πες οτι οι δρομοι της ανατολης δεν χαθηκαν
και αποτομα δεν φυγαμε στη ξενιτια
τωρα η ιθακη πλασιαζει
και των φαιακων δωρα
σφιγγεις στη καρδια
ερχεται νοστος και πατριδα
επιτελους καποια γη και ενας ουρανος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
