| |
Κουράστηκα. Μου φαίνεται σαν να είμαι αιώνες
σε τούτο το δωμάτιο , σε τούτο το κελί κάτω απ’ τη γη
Που έχει μονάχα κάτι μικρούς φεγγίτες
Απ’ όπου δρέπουν λίγο φως τα μάτια μου
Και πίνει λίγο αέρα η ψυχή μου
Αποσταμένος σαν τ’ αρχαία θαμμένα αγάλματα
Από ορείχαλκο ή μάρμαρο ή πηλό
που αιώνες απλά απαντέχουν την ταφή τους
κι απλά ευελπιστούν
πως θα ‘ρθει η μέρα που πάνωθέ τους θα ακουστεί
σκαπάνης ήχος …
Μετανοιωμένος, που δεν παραδόθηκα ποτέ ως τώρα
στην τρέλα της στιγμής ή στην παρόρμηση, πορεύομαι .
λες και γεννήθηκα απευθείας γέρος:
τσιγκουνευόμουν πάντα τις στιγμές
και υπολόγιζα τα πάντα πάντοτε
με ακρίβεια λεπτού, δευτερολέπτου,
Αγνοώντας ή ίσως και αδιαφορώντας
αν έξω από το παράθυρο
Περνούσε ανεπιστρεπτί η Άνοιξη
Ίσως γι αυτό, πολλές φορές κι ιδίως τη νύχτα
Που έχω τις εμπειρίες μου βαλμένες για ύπνο,
Τολμώ και ξεπερνώ τα ανθρώπινα
Έτσι που να μπορώ να λυτρώνομαι από μένα τον ίδιο
Και να πετώ σαν Ίκαρος απάνω από τη θάλασσα
Ελεύθερος κι αθώος
Ελεύθερος ακριβώς επειδή είμαι αθώος…
Κι έρχονται τότε, εικόνες άλλων εποχών
να πλήξουν την όρασή μου
Σαν να μην πέρασε καιρός καθόλου από τότε
Που πόζαρα σε εκείνες της φωτογραφίες
-που τώρα διακοσμούν τα κομοδίνα
Και τα τραπεζάκια-
Με ασφάλεια κρυμμένος σε μιαν αγκαλιά
Εκοίταα τ’ άστρα και αναρωτιόμουν με το παιδικό μου το μυαλό
Πόσα φώτα χρειάζεται να ανάψει ο θεός
Για να φανεί η απεραντοσύνη του ουρανού του;
Πόσα φεγγάρια πρέπει να καθρεφτιστούν στη θάλασσα
Για φανεί το βάθος των βυθών της;
Πόσα ουράνια τόξα πρέπει να χτιστούν στο στερέωμα
Για να περάσουν κάτω απ’ τις αψίδες τους θριαμβευτές
Οι πόθοι μου;
Ξέρεις, πέρασαν χρόνια για να συνηθίσω
στο πως περνούν τα χρόνια
Πέρασαν μέρες του χαλκού πολλές
Για να μπορώ να γράψω αυτές τις λέξεις
Και νύχτες πολλές ξενύχτησα
πλάι στα εμπύρετα μέτωπα των επιθυμιών μου
κρατώντας στο μέτωπό τους
κομπρέσες υγρής ματαίωσης
Για να μπορέσω να εξοικειωθώ έπειτα
με τον θάνατό τους
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
