| |
Ο πόνος (πεζό)
Είναι νύχτες. Που τ’ αστέρια. Ζωγραφίζουν το πρόσωπό σου. Στον ουρανό. Το φεγγάρι σ’ ονειρεύεται. Κι εσύ. Όνειρο μακρινό. Απαγορευμένο. Κλεμμένο. Από ‘μένα. Είσαι. Είναι δύσκολο. Να σου αρνούνται. Κάτι που τόσο επιθυμείς. Που δεν μπορείς. Μα ούτε θες. Να ξεχάσεις. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο. Απ’ το να βλέπεις.
Το δικό σου μισό. Να χάνεται. Να ανήκει αλλού. Τρελαίνεσαι. Σαν σκέφτεσαι ότι κάπου. Κάποιο άλλο άτομο. Ποθεί τα φιλιά του. Του λείπει. Κι όμως. Αυτή τον έχει. Έστω από μακριά. Ενώ εσύ. Παθαίνεις κρίση. Που τον βλέπεις κάθε μέρα. Αλλά ξέρεις. Ότι δεν μπορείς ούτε το χέρι ν’ απλώσεις. Ίσα ίσα για να τον αγγίξεις. Υπάρχουν στιγμές. Που σκέφτεσαι. Αν αυτή είναι η τιμωρία σου. Για τον ίδιο πόνο. Που προκάλεσες εσύ. Κάποτε. Όχι. Δεν είσαι μαζόχα. Είσαι απλά ερωτευμένη. Κι ο έρωτας πονάει. Σε γεμίζει πληγές. Ο έρωτας είναι εγωιστικός. Θέλεις τον άλλον να μπει. Μέσα σου. Να γίνετε ένα. Να είστε μαζί. Ώρες ώρες θέλεις. Να νοιώσεις πως. Τα μάτια του. Σε κοιτάνε. Εσένα. Μόνο εσένα. Και καμιά άλλη. Θέλεις να σε σφίξει. Κι ας πεθάνεις. Μετά από ασφυξία. Θα είναι γλυκός. Ο θάνατος. Από τα όμορφά του χέρια. Το χαμόγελό του. Είναι σαν τον ήλιο. Που βγαίνει. Μοναδικός. Στον ουρανό την αυγή. Πονάει. Που δεν τον έχεις. Είναι σαν να σου. Ξεριζώνουν κάτι από μέσα σου. Σαν ν’ ακούς. Τσιρίδες. Μες στα μεσάνυχτα. Η νεράιδα. Έχασε τα φτερά της. Οι νυχτερίδες. Εξαφανίστηκαν. Οι λύκοι. Δεν ουρλιάζουν πια. Στην πανσέληνο. Κρύο. Δάκρυα. Η σιωπή. Είναι πολύτιμη. Οι λέξεις είναι βίαιες. Ότι θέλω. Είναι να σ’ έχω. Στα χέρια μου. Αλλά πάντα. Νοιώθω μόνο τον. Πόνο.
11/12/09 19:51 (Μόναχο, Σπίτι)
Αν ότι σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, τότε αυτοί που πεθαίνουν από έρωτα, πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους?
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
