Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
131173 Τραγούδια, 269557 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Είμαι αυτός που προσπαθείς να σκοτώσεις καθημ
 Ανένταχτος στα στεγανά των άλλων...
 
Άντλησα ιδέες απορριπτέες...
Που δεν άγγιζαν την μάζα...
Γιατί δεν θέλω να είμαι η μάζα...
Να παρασύρομε από τον όχλο...
Που θυμίζει στρατεύματα κατοχής...
Προσκυνώντας χάρτινα είδωλα...
Να καλημερίζω τον κάθε μαλάκα...
Που εμετικά δεν γουστάρω...
Κοιτώ ευθεία...
το μακιγιαρισμένο πρόσωπο...
της ντυμένης του υποκρισίας...
Το αγνοώ έντονα...
Εκπλήσσεται έχει μάθει να τον προσκυνούν...
Όπως προσκυνά αυτός τους ομοίους του...
Ατσάλινη λάμα το βλέμμα μου...
Καρφώνει το ξεφτισμένο χαμόγελο...
Διαπερνώ την σάπια σκέψη...
Τεμαχίζοντας φέτες το άδειο κουφάρι...
Ο λόγος φωτιά...
Καίει τυχόν σχόλια του κώλου...
Αρνούμαι να ασχοληθώ...
Ανηφορίζω κόντρα στην γαμημένη του δομή...
Κι η αχυρένια του εξουσία σκορπίζει...
Φεύγει δήθεν ατάραχος...
Μέσα του βρίζει οργισμένος...
Με ξεθωριασμένα επιχειρήματα...
Που έχουν σκουριάσει με το παρελθόν...
Αναζητά να κρυφθεί στον όχλο...
Μέσα σε μια ασπίδα που βρωμά...
Πως αντέχει να αναπνέει...
Πως αντέχουν να ζουν...

Μονάχος φοβάσαι να αγαπήσεις...
Μονάχος αρνείσαι να πεθάνεις...
Ανα-ζητάς το συναίσθημά μου...
Μα πως να το νοιώσεις...
Μέσα από τα βρώμικα κύτταρα...
Κι από φθηνές σκέψεις...
Ως και τον αέρα ρουφάς σιγά σιγά...
Ντύνεσαι με την μιζέρια της ζωής σου...
Μην με κοιτάς...
Μην αναρωτιέσαι...
Είμαι ο άλλος σου εαυτός...
Που έθαψες στην ανταλλαγή για την αφθαρσία σου...
Είμαι ο διαφορετικός...
Που δεν είχες την δύναμη να ονειρευτής...
Είμαι αυτός που προσπαθείς να σκοτώσεις καθημερινά...
Που ριζώνει στην σκεβρωμένη σου ψυχή...
Αναιρώντας τον τρόπο ζωής σου...
Κι εγώ κόντρα στην ξεφτιλισμένη πορεία σου...
Που γαμάει την ζωή των λίγων...
Των ξεχωριστών που θα βρίσκεις πάντα μπροστά σου...
Για να σου θυμίζουν πως είσαι ανθρωπάκι...

Τυλιγμένος στον ιστό της κατάντιας σου...

αυτοκτονείς...

σιωπάς...

κραυγάζεις αγκαλιάζοντας τον θάνατο...

απλά γιατί δεν είχες ποτέ ζωή...

γλεντούσες με μνημόσυνα...

χωρίς φως...

χωρίς μελωδίες...

χωρίς χρώματα...

ανθρωπάκι της σκοτεινής μάζας...



Στέλιος Κ.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 4
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Οταν πλησιάσεις πρόσεξε σε παρακαλώ μην σκοτεινιάσεις την ψυχή μου,αλλιώς φύγε αθόρυβα όπως ήλθες...
 
ΤΕΛΛΟΣ
16-12-2009 @ 12:36
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Τείχη (Καβάφης)

::cool.::
**Ηώς**
16-12-2009 @ 13:14
ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΣΟΥ ΣΤΕΛΙΟ....κραυγαλεοι...αληθινοι!
::yes.:: ::yes.::
efrosiba
16-12-2009 @ 13:58
Αιχμηρότατος......... ::rock.::
dante537
16-12-2009 @ 14:03
πως αντέχουνε...δυνατότατο ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο