| |
| | μυρμήγκια |  | | |
...μυρμήγκια, μας έχουν κατακλύσει τα μυρμήγκια...είναι παντού...
στις σκέψεις μας, στα χέρια μας, στα σωθικά, στι φλέβες μας...
σήψη, θλίψη και , μυρωδιά τσιγάρου
-νοσταλγία-
ρόδες καπνού που κατρακυλούν στο
τίποτα
σκέψεις, απαλλαγμένες από την ηθική
-και ποιά ηθική ποιά στα πράγματα;
...κούκλες, κλόουν που χαμογελούν
και σκουπίζουν κρυφά τα δάκρυά τους
Γυάλες, καθρέφτες,χαμόγελα
στιγματισμένα απ το τίποτα...
απλά λέξεις μ' ένα κενό στο κέντρο τους
σαν σαπισμένες δεκάρες
Τίποτα.
Η μόνη λέξη που περιστρέφεται,
δονείται για ν' απλωθεί πάνω
σε γερασμένα πρόσωπα
κουρασμένα απ' τη θλίψη
τη μοναξιά, την προσπάθεια
Αγωνία και τρόμος
Ψυχές σε κλουβιά με
Χαριτωμένους πορτοκαλί
Λουτήρες και πράσσινο σαπούνι,για να πλένουν,
Να ξεχνούν τα χρώματα της ζωής
Ανατολές σαν δειλινά
-το σκοτάδι ανατέλλει
-καταλαμβάνεσαι, οδηγήσαι
ο χορός της πένας
και του πινέλου σε ξένο ρυθμό
τα χέρια-κλακέτες
να μετρούν την ασημαντότητα
του ανύπαρκτου......
τί όμορφες εικόνες που φέρνουν
τα μυρμήγκια προχωρώντας
τακτικά,σαν ένας μικρός
στρατός
(-γιατί;)
κουβαλώντας τις αμαρτίες μας
τον φόβο, και στενάζει απ το βάρος της
...Πυκνώνουν τα μυρμήγκια....
ποιός θα καταπιεί ποιόν;
και η απόφαση ανατίθεται
στο εκκρεμές, που συνηθίζει
να ορίζει τα πάντα...
Ένας χαμογελαστός Φάουστ
αγκαλιά με το Μεφιστοφελή του,
χορεύει τανγκό,
και ο χαρούμενος Αρλεκίνος
χειροκροτά και υποκλίνεται
μπροστά στη χάρη του
στροβιλιζόμενου ζεύγους
με τα μεγάλα λόγια και
τα κόκκινα απ' το αίμα
χείλη με το γκρίζο μειδίαμα
-ευχαρίστηση της πληγωμένης συνείδησης
κενό-παύση-σκέψη-αγωνία
-τρόμος-κενό...
ο τρόμος του κενού...
Κύκλοι, κύκλοι από καπνό
στροβιλίζονται, χτυπούν σε
καθρέφτες, αποκαλύπτουν εικόνες
και διαλύονται, αφήνοντας πίσω τους τη μυρωδιά
τη γεύση του ανεκπλήρωτου
-απεγνωσμένα-
Ένα ταξίδι σε χρώματα και
εικόνες, θολά, μαύρα νερά κυλούν,
χρωματίζουν την ψυχή,
γελούν στην αγωνία της
κραυγής, και ξεχύνονται
πάλι...
ποτίζουν αρρωστιάρικα
φυτά που μεγαλώνουν
στα δάχτυλα του τρίτου χεριού
ενός ναύτη, καθισμένου
κάτω απ' την ελιά με τα
γαλάζια φύλλα...
Πουλιά πετούν
(Μεταφορά)
-πού είσαι;
Έρημος αρκτική με
μικρές κόκκινες και λευκές
καμήλες που απολαμβάνουν
το τελευταίο γεύμα τους
από κόκκαλα ατιμασμένων
νεκρών και ήχοι
κόκκαλα σπάνε
αίμα ξεχύνεται στην παγωμένη
έρημο με τις οάσεις φρίκης.
Τα μυρμήγκια ξανάρθαν,
πρέπει να φύγω
φεύγω...
ένα γράμμα αποχαιρετισμού
μα ποτέ δεν θα φύγω...
πάντα εδώ
να φοβάσαι να ζήσεις
χτυπώντας σε τοίχους
που μοναχός σου έχτισες
και -παραδόξως,
δεν θες να γκρεμίσεις,
ξαναγυρνάς,
τους κοιτάς,
χαμογελάς και
κλείνεις την πόρτα πίσω σου
άλλωστε, έχτισες τόσα δωμάτια
και τώρα ανάμεσα στους τοίχους
-αγαπημένη ασχολία- να διακοσμείς
με σελίδες βιβλίων τους σωλήνες
που προεξέχουν από μικρές
εσοχές στον τοίχο...
εσοχές που κάποτε είχαν
μια λειτουργικότητα
-ίσως να βλέπεις
λιγάκι έξω -μα τώρα είναι
αποθήκες εντόμων και
οι αράχνες φωλιάζουν πια εκεί...
τούτα τα μυρμήγκια δεν φεύγουν
οι αλυσίδες τους κάνουν σχήματα
και σου κλείνουν το μάτι
όπως αναιδείς μεθυσμένοι
στη γωνιά του δρόμου...
Ποτό που σε καίει η ύπαρξή σου,
μια ύαινα που φώλιασε
μέσα σου
ίσως από κείνο το
αυγό που' χες κλέψει -μικρός-
απ' τη φωλιά του δράκου
με τα κίτρινα μάτια και
τις φολίδες-τα όστρακα που χαμογελούσαν...
(Πότε θ' αποφασίσω να φύγω;...)
πέρασε ώρα και αύριο
ξημερώνει μια δύσκολη νύχτα
που εγκυμονεί την αποτυχία της σκέψης
ενός καθαρού μυαλού, διαβρωμένου
απ' τις ιδέες και τα χρώματα
σε μία ξένη παλέτα...
Τί θλίψη...ακόμα δεν αποφάσισα
να φύγω, αν και τα μυρμήγκια
καλούν, ζητούν να σκεπάσουν
μια μοναξιά αλλόκοτη κάτω
απ' το βάρος του μικρού γυαλιστερού
σώματός τους( -ΘΕΕ ΜΟΥ
ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΟΥΝ!...)
...κραυγή σιωπής...
...χαρά της θλίψης...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ψιτ-ψιτ
18-12-2009 @ 23:54 | ωραιο.......και μαλιστα παρα πολυ..... | | malkon64
19-12-2009 @ 00:54 | Γυάλες, καθρέφτες,χαμόγελα
στιγματισμένα απ το τίποτα...
απλά λέξεις μ' ένα κενό στο κέντρο τους
σαν σαπισμένες δεκάρες
Όλο το Ποίημά σου είναι Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο !! (Ξεχώρισα το Ανωτέρο γιατί μ' άρεσε πιό πολύ ) . ::theos.:: | | Γιάννης Ποταμιάνος
19-12-2009 @ 03:36 | Τίποτα.
Η μόνη λέξη που περιστρέφεται,
δονείται για ν' απλωθεί πάνω
σε γερασμένα πρόσωπα
κουρασμένα απ' τη θλίψη
τη μοναξιά, την προσπάθεια
Έχει πολλούς όμορφου στίχους
Καλό απόγευμα
::up.:: ::up.:: | | contrabando-86
19-12-2009 @ 03:48 | Καταιγισμός συναισθημάτων εσωτερικής αναζήτησης...Ευγε | | sofiagera
19-12-2009 @ 04:45 | ποιός θα καταπιεί ποιόν;
και η απόφαση ανατίθεται
στο εκκρεμές, που συνηθίζει
να ορίζει τα πάντα... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | krino diafano
19-12-2009 @ 06:18 | ::rol.:: | | dante537
19-12-2009 @ 08:16 | Πολύ ενδιαφέρον..μου θύμισες τα τριζόνια του Σεφέρη ::up.:: | | barboutsala
19-12-2009 @ 09:50 | τζιτζίκια | | krino diafano
19-12-2009 @ 16:37 | "κίχλη" ! ::wink.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
