| |
| | Το κομμάτι που λείπει |  | | |
Δεν ξέρω ποιο κομμάτι έλειπε απ’την καρδιά σου
Όταν με σαγήνεψε για πρώτη φορά το θλιμμένο χαμόγελό σου.
Βούτηξα στο βαθύ σου βλέμμα και ψάρεψα την αλήθεια,
Την ξεχασμένη ομορφιά ενός κόσμου
Που πόνεσε πολύ για να ρισκάρει
Να ξαναγαπήσει.
Έσκισα και την μάσκα σου γιατί έπρεπε να δω το γυάλινο παιδί
Πίσω απ’το κουστούμι του άτρωτου μεγάλου.
Χάιδεψα το κουρασμένο σου πρόσωπο γιατί ήλπιζα
Πως οι πρόωρες ρυτίδες γιατρεύονται
Με ένα άγγιγμα συμπόνιας.
Δεν ξέρω ποιο κομμάτι έλειπε απ’την καρδιά σου
Πριν να ξεκλειδώσω την πόρτα του μυαλού σου,
Πριν να χαθώ στα στενοσόκακα των σκέψεών σου,
Πριν να νιώσω τη θέρμη των δακρύων σου στις χούφτες μου.
Ξέρω μονάχα πως οι ελλιπείς μας καρδιές ταιριάζουν απόλυτα,
Θα’ναι μάλλον κομμάτια από το ίδιο παζλ,
Κομμάτια ενός παζλ που κάποιος θεός ξέχασε να συναρμολογήσει.
Δεν ξέρω αν το παραμύθι σου συμβαδίζει με το δικό μου,
Αν άλλα ψέματα σε παρέσυραν στον παρελθόν,
Αν πίστεψες σε άλλα όνειρα και άλλες αυταπάτες.
Αν άγγελοι είμαστε κι οι δυο που ξέπεσαν
από διαφορετικούς παραδείσους.
Ή πλάσματα αλλόκοτα που γλίστρησαν
Απ’τους μακρινούς γαλαξίες τους για να βρεθούν
Μαζί, στο ίδιο χώμα.
Μοιράστηκα μαζί σου τη φοβισμένη στιγμή,
Την άτσαλη ποίηση της αγάπης στα πρώτα
Βήματά της.
Απλώσαμε τα χέρια και τεντώσαμε το άπειρο,
Για να χωρέσει ο ουρανός περισσότερα αστέρια,
Για να μετρήσουμε περισσότερους διάττοντες
Και να πολλαπλασιαστούν οι ευχές μας.
Δεν ξέρω αν οι προσπάθειές μας είναι ανέλπιδες,
Αν θα πεθάνουνε απότομα όταν θα αχνοφαίνεται στον ορίζοντα
Το σκοτεινό αντίο.
Ξέρω μονάχα πως μέσα στο σπαραγμό της απουσίας σου,
Θα ψιθυρίζω τα στρογγυλά φωνήεντα του ονόματός σου
Και θα χαμογελάω.
Θα χαμογελάω.
Για τις καντάδες που αφιερώσαμε στον αέρα της νύχτας
(βλέπεις, οι άνθρωποι ήταν αθεράπευτα καχύποπτοι
Για να πιστέψουν στην ανόθευτη στοργή,
Στο ενδιαφέρον που δεν ταυτίζεται με το συμφέρον.)
Θα χαμογελάω.
Για τα δάχτυλά μας που ενώνονταν για να διώξουν μακριά
Τη μοναξιά μας.
Για τη γλώσσα των συναισθημάτων μας
Που δεν μεταφραζότανε ποτέ σε λέξεις
Γιατί εκείνο το ανυπότακτο, το ασυμβίβαστο το ‘σ’αγαπώ’
Δεν ήθελε να γίνει γράμματα
Για να μην μηδένιστεί το νόημά του.
Θα χαμογελάω.
Κι ας ουρλιάζει ο κόσμος... πως ο χάρτινος κόσμος μου
Θα με πλακώσει όταν θ’αρχίσει η βροχή,
Πως αν διαβάσεις ανάποδα την αρχή,
Θα δεις πως γράφει τέλος.
Πως είμαστε τελικά, εγώ κι εσύ, δυο φαντασμένα πούπουλα,
Που θα τα τιμωρήσει του Δεκέμβρη ο αγέρας.
Άσε τους κοντόφθαλμους να λένε πως μας τύφλωσε η αγάπη.
Άσε εκείνους τους ανήξερους ξερόλες
Να κάνουνε αβάσιμες προβλέψεις. Να λένε
Πως σε λίγο θα πέσουμε απ’τον ουρανό
δίχως αερόστατο,
Πως όσο κι αν ταιριάζουν τα κομμάτια δυο καρδιών,
Το ‘δύο’ δεν μετλλάσεται ποτέ σε ‘ένα’.
Άσε τους κοντόφθαλμους να λένε πως μας τύφλωσε η αγάπη.
Δεν ξέρω ποιο κομμάτι έλειπε απ’την καρδιά μου,
Όταν για πρώτη φορά με σαγήνεψε το θλιμμένο χαμόγελό σου.
Ξέρω μονάχα πως τώρα δεν λείπει κανένα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | | |
|
katiabid...
24-12-2009 @ 02:34 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
πολύ πολύ όμορφο!!!!!!!
χρόνια πολλά | | yiannistellidis
24-12-2009 @ 02:36 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: ............XRONIA POLLA............NA MH LEIPEI KANENA POTE .........!!!!! | | Γιάννης Ποταμιάνος
24-12-2009 @ 02:45 | Χρόνια Πολλά
Πολύ ωραίο
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Ναταλία...
24-12-2009 @ 02:58 | (βλέπεις, οι άνθρωποι ήταν αθεράπευτα καχύποπτοι
Για να πιστέψουν στην ανόθευτη στοργή,
Στο ενδιαφέρον που δεν ταυτίζεται με το συμφέρον.)
Δεν ξέρω ποιο κομμάτι έλειπε απ’την καρδιά μου,
Όταν για πρώτη φορά με σαγήνεψε το θλιμμένο χαμόγελό σου.
Ξέρω μονάχα πως τώρα δεν λείπει κανένα
Δεν έχω λόγια μόνο !!!!!!!!!!!!!!!!!!! και ::theos.:: Καλά Χριστούγεννα ::yes.:: ::hug.:: | | χρηστος καραμανος
24-12-2009 @ 03:20 | ΕΣΕΝΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗ!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Ελεύθερο σύννεφο
30-12-2009 @ 10:52 | Απλώσαμε τα χέρια και τεντώσαμε το άπειρο,
Για να χωρέσει ο ουρανός περισσότερα αστέρια,
Για να μετρήσουμε περισσότερους διάττοντες
Και να πολλαπλασιαστούν οι ευχές μας.
υπέροχο!!!
Βούτηξα στο βαθύ σου βλέμμα και ψάρεψα την αλήθεια,
Την ξεχασμένη ομορφιά ενός κόσμου
Που πόνεσε πολύ για να ρισκάρει
Να ξαναγαπήσει.
πολλές φορές θα χρειαστεί να βουτήξουμε, στα βαθιά, τα ξέβαθα, να κάνουμε μακροβούτια ::wink.:: γι' αυτό άλλωστε ονομάζουμε τους ανθρώπους χωρίς βάθος και περιθώρια βουτιάς επιφανειακούς ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
